Nog steeds goor en deprimerend maar góed!

Ook in 1794 is het na 1793 nog geen vrolijke poel van jolijt in Stockholm. Het is er nog steeds smerig en bedompt, stinkend en goor. Cardell mist zijn vriend Cecil Winge en is in een depressie gevallen.
Dan wendt de moeder van een jong bruidje dat door haar man op de avond van de bruiloft werd toegetakeld en vermoord zich tot Cardell. Zij vraagt om hulp. Zij zegt niet te geloven in de officiële versie van de moord. Cardell heeft er helemaal geen zin in, totdat er iemand met een sterkte connectie met Cecil Winge opduikt. Het op een na beste, denkt Cardell. Samen met deze broer Emil gaat hij op onderzoek uit en komt weer terecht in een vreselijk hol van verderfelijkheid. Het is allemaal deprimerend maar het verhaal steekt goed in elkaar en wordt met mooi taalgebruik verteld. Het verhaal bouwt langzaam op naar een allesverwoestende climax. Het einde vond ik wat onbevredigend, maar laat wel ruimte voor een vervolg. Dat is mooi. Waarom toch mooi? Omdat het een absolute kunst is om zoveel ellende misère, depressie viezigheid, smeerboel, moord en doodslag zo poëtisch en met zulke prachtige zinnen te beschrijven. We want more!