Mooi eerbetoon

Zo donker buiten… Maar misschien ook binnenin. Wie zal het zeggen? Niet die mensen die te kampen hebben met Alzheimer. Maar ook niet de dokters.
Men spreekt over het K-monster als het over kanker gaat, maar dat is een ziekte waar je tegen kan vechten. Sommigen winnen, enkele verliezen. Daarentegen is het met dementie of de ziekte van Alzheimer een verloren zaak. Je kan alleen bergafwaarts gaan. Momenteel bestaat er nog geen medicatie dat het kan genezen. In beginfase kan men het nog afremmen, maar daar is alles mee gezegd.
Net zoals de auteur heb ik niet alleen mijn moeder, maar ook mijn grootmoeder en mijn tante aan deze donkere demon moeten ten onder zien gaan. En net zoals hij beschrijft in zijn boek kan je achteraf de jaren dat ze nog gezond waren heel moeilijk herinneren. Precies of ze alleen bestaan heeft met Alzheimer.
Marnix Peeters schrijft een heel integer beeld van zijn moeder neer, terwijl dit hem immens veel verdriet heeft gedaan om haar zien af te glijden in haar duisternis.
Iedereen die iemand verloren heeft aan Alzheimer zal de anekdotes herkennen want ofwel zijn het actieve, ofwel passieve patiënten maar één ding hebben ze gemeen… Er komt een punt waar herkenning niet meer mogelijk is voor hen. En dat doet het meeste pijn bij diegene die toekijkt.
Zo donker buiten is niet alleen de aftakeling maar ook de mooie momenten die de auteur aan zijn moeder herinnert. En moest ze van elders toekijken op hetgeen hij neergeschreven heeft zou ze zeker trots geweest zijn… Ja, zelfs zij.