Lezersrecensie
Wonderlijk heldere gedichten waarin lang niet alles duidelijk is
Alles op de fiets
Een ironische titel die nergens als titel van een gedicht in de bundel staat. Het maakt onzeker waarom dit de titel is.
Het dichtst bij komt het gedicht met de titel ‘De mogelijkheid van het menselijk denken’, dat als volgt gaat:
Op de fiets gaat alles wel langzaam
maar toch nog behoorlijk hard.
Wie heel goed luistert aan een stilstaand
horloge hoort een zacht tikken.
Waar blijft de tijd? Om daar over na
te denken hebben wij het zwerk.
De associaties die ik daarbij krijg is het denken van de Stoa, het wandelen in de zalengalerij. Op de fiets gaat het sneller, maar of het denken daarmee gediend is. Van beweging gaat hij dan naar stilstand, maar als je goed luistert hoor je nog de echo van activiteit: een heel zacht tikken. Dat word je door het gedicht ingefluisterd. Maar lopend, hollend, fietsend of stilstaand: de tijd verglijdt. En daarover nadenken kun je het beste doen op je rug in het gras terwijl de wolken voorbij drijven in de lucht. En daarbij kun je je gedachten laten meedrijven.
Ik vind het een klein pareltje.
Het komt later weer terug in het gedicht getiteld ‘Het mengsel’.
Tamelijk veel gedichten hebben een donkere ondertoon van het eindige leven en dat je daartoe zelf een keus kunt maken: afgesneden gras, oude dames met stokoud brood, opa met zijn wandelstok, van een balkon springen, in het koude water kijken.. Al die gedichten hebben met eindigheid te maken.
Vol humor is het gedicht ‘De macht van het evangelie’. Het gaat over een man die de kerk wil binnenkomen, waar een dienst aan de gang is. De verteller wil dat de man niet als een toerist binnenkomt. De hele tijd moet de deur dicht zolang het evangelie wordt verkondigd. Als de man uiteindelijk woedend naar binnen valt, spreekt de verteller hem aan en zegt dat hij later (na de dood) zijn straf zal ontvangen voor dit ongastvrije gedrag. Hierop gaat de man naar buiten en de verteller houdt de deur dan voor hem open.
Rutger Kopland (pseudoniem voor Rudy Hendrik van de Hoofdakker) heeft zo’n beetje in zijn leven alle Nederlandse literaire prijzen gekregen en zelfs een eredoctoraat. In het dagelijks leven was hij een bekend psychiater.
Voor deze bundel heeft hij in 1970 de Jan Campertprijs gekregen
Een ironische titel die nergens als titel van een gedicht in de bundel staat. Het maakt onzeker waarom dit de titel is.
Het dichtst bij komt het gedicht met de titel ‘De mogelijkheid van het menselijk denken’, dat als volgt gaat:
Op de fiets gaat alles wel langzaam
maar toch nog behoorlijk hard.
Wie heel goed luistert aan een stilstaand
horloge hoort een zacht tikken.
Waar blijft de tijd? Om daar over na
te denken hebben wij het zwerk.
De associaties die ik daarbij krijg is het denken van de Stoa, het wandelen in de zalengalerij. Op de fiets gaat het sneller, maar of het denken daarmee gediend is. Van beweging gaat hij dan naar stilstand, maar als je goed luistert hoor je nog de echo van activiteit: een heel zacht tikken. Dat word je door het gedicht ingefluisterd. Maar lopend, hollend, fietsend of stilstaand: de tijd verglijdt. En daarover nadenken kun je het beste doen op je rug in het gras terwijl de wolken voorbij drijven in de lucht. En daarbij kun je je gedachten laten meedrijven.
Ik vind het een klein pareltje.
Het komt later weer terug in het gedicht getiteld ‘Het mengsel’.
Tamelijk veel gedichten hebben een donkere ondertoon van het eindige leven en dat je daartoe zelf een keus kunt maken: afgesneden gras, oude dames met stokoud brood, opa met zijn wandelstok, van een balkon springen, in het koude water kijken.. Al die gedichten hebben met eindigheid te maken.
Vol humor is het gedicht ‘De macht van het evangelie’. Het gaat over een man die de kerk wil binnenkomen, waar een dienst aan de gang is. De verteller wil dat de man niet als een toerist binnenkomt. De hele tijd moet de deur dicht zolang het evangelie wordt verkondigd. Als de man uiteindelijk woedend naar binnen valt, spreekt de verteller hem aan en zegt dat hij later (na de dood) zijn straf zal ontvangen voor dit ongastvrije gedrag. Hierop gaat de man naar buiten en de verteller houdt de deur dan voor hem open.
Rutger Kopland (pseudoniem voor Rudy Hendrik van de Hoofdakker) heeft zo’n beetje in zijn leven alle Nederlandse literaire prijzen gekregen en zelfs een eredoctoraat. In het dagelijks leven was hij een bekend psychiater.
Voor deze bundel heeft hij in 1970 de Jan Campertprijs gekregen
2
Reageer op deze recensie
