Het lijkt een chaos, maar ieder woord en elke zin en elke tekening staat op de juiste plaats

Wat een heerlijk boek. Virtuoze taal - poëtisch proza, soms meer gedicht dan loopt het weer al meanderend uit in kleurig proza. Het onmogelijke wordt mogelijk en leidt naar een prachtige apotheose. Zelden zo'n boek gelezen dat je kunt voorlezen aan kindren en aan volwassenen, waarbij de plaatjes ook alle aandacht moeten krijgen.
Situaties lijken soms heel dreigend, maar er vloeit geen bloed. Weeskinderen zijn vanzelfsprekend zielig, maar als ze de kans krijgen blijken ze vol energie. Ze hebben wel geleerd goed te luisteren, maar het blijven kinderen, speels en nieuwsgierig.
Zinnen uit sprookjes krijgen een nieuwe betekenis in het verhaal. Ook zijn er religiieuze teksten verbogen en hebben toch hun plaats en betekenis in het verhaal. Korte nuchtere zinnen over leven en dood.
Voor kinderen is het verhaal heel belangrijk evenals voor volwassenen, maar voor de volwassenen zijn er extra lagen ingebouwd.
Margriet Heymans geboren in 's Hertogenbosch is 90 jaar geworden, twee keer niet zo lang getrouwd en heeft vijf kinderen op de wereld gezet (misschien haar eigen kinderen in het boek?). Ze is geinspireerd door Maurice Sendak, een Pools-joodse Amerikaan, die veel familie verloren heeft bij de Holocaust. Hij is wereldberoemd vanwege de illustraties in het boek 'Where the wild things are' (ook verfilmd), dat in Nederland is verschenen onder de titel Max en de Maximonsters, maar ook bekend vanwege zijn gevoelige prenten in de boekjes van Kleine Beer geschreven door Minarik. Als lerares heeft ze Max een keer aan Paul van Loon laten zien, die van daaruit geleerd heeft dat kinderen graag griezelen. De prentjes die Margriet Heymans bij dit verhaal heeft getekend lijken kinderlijk, maar zijn heel knap en plezierig om naar te kijken.