Lezersrecensie
Minder boeiend vervolg op 'Camino'
Roadtrip is het vervolg op Camino, ook weer geschreven door Anna Buist en Graeme Simsion. De Engelse titel luidt: ‘Two steps onward’, wat zoveel wil zeggen als ‘twee stappen verder’ waaruit blijkt dat het een vervolg is op ‘Two steps forward’ dat het eerste boek is. Het gaat vooruit, maar de uitdrukking heeft vaak de toevoeging ‘one step back’. Het boek beschrijft een tweede pelgrimage. Van Cluny naar Rome, naar de Paus. Zoë en Martin zijn weer de vertellers. Hun visie wordt afwisselend geschreven door een hoofdstukje met de beschrijving van de ervaringen en waarnemingen van Zoë, en dan die van Martin. Oude bekenden uit Camino zijn allereerst de vervelende en betweterige Bernhard en Camille de oude studiegenoot en vriendin. Haar ex Gilbert en Sarah de dochter van Martin zijn ‘nieuw’ als acteurs in het verhaal.
Waar in de Camino veel andere pelgrims voorbij komen tijdens de tocht is dat op deze bedevaart naar Rome niet het geval. De sfeer is daardoor heel anders. De kleur van dit boek is nogal somber, er zijn nauwelijks contacten met andere wandelaars, het weer is somber en nat. Veel hotels zijn vervallen en de eigenaars weten ternauwernood het hoofd boven water te houden. De beschrijving van de omgeving is summier. De route kan wel duidelijk gevolgd worden.
Waar in het eerste deel Camille een zeer geringe rol speelt, draait het verhaal hier om haar. Zij heeft Zoë gevraagd om met haar de bedevaart te doen als een boetedoening. Ze wil niet vertellen waar die boetedoening voor is. Omdat er vier mensen extra meegaan, krijgt de bedevaart een heel andere inhoud. Helaas zijn de verhalen van de overige deelnemers, buiten Martin en Zoë om, nogal warrig. Aan het eind wordt het duidelijk dat er nog wel een deel zal komen zodat er sprake kan zijn van eind goed, al goed. Maar misschien hebben de schrijvers er dan wel geen zin meer in.
Het eerste boek is plezieriger om te lezen, daarom was ik nieuwsgierig naar het tweede deel. Als ik met het vervolg was begonnen had ik waarschijnlijk geen zin meer gehad in het eerste deel. Nu zal ik als er een derde deel verschijnt wel geïnteresseerd zijn. Al met al mist dit deel het sproankelende van het ‘Rosie-project’
Waar in de Camino veel andere pelgrims voorbij komen tijdens de tocht is dat op deze bedevaart naar Rome niet het geval. De sfeer is daardoor heel anders. De kleur van dit boek is nogal somber, er zijn nauwelijks contacten met andere wandelaars, het weer is somber en nat. Veel hotels zijn vervallen en de eigenaars weten ternauwernood het hoofd boven water te houden. De beschrijving van de omgeving is summier. De route kan wel duidelijk gevolgd worden.
Waar in het eerste deel Camille een zeer geringe rol speelt, draait het verhaal hier om haar. Zij heeft Zoë gevraagd om met haar de bedevaart te doen als een boetedoening. Ze wil niet vertellen waar die boetedoening voor is. Omdat er vier mensen extra meegaan, krijgt de bedevaart een heel andere inhoud. Helaas zijn de verhalen van de overige deelnemers, buiten Martin en Zoë om, nogal warrig. Aan het eind wordt het duidelijk dat er nog wel een deel zal komen zodat er sprake kan zijn van eind goed, al goed. Maar misschien hebben de schrijvers er dan wel geen zin meer in.
Het eerste boek is plezieriger om te lezen, daarom was ik nieuwsgierig naar het tweede deel. Als ik met het vervolg was begonnen had ik waarschijnlijk geen zin meer gehad in het eerste deel. Nu zal ik als er een derde deel verschijnt wel geïnteresseerd zijn. Al met al mist dit deel het sproankelende van het ‘Rosie-project’
1
Reageer op deze recensie
