Mindere remix van 'Hadden we er maar iets van gezegd' van Jan de Zanger uit 1991

Dit boek van Carry Slee viert grote successen. Het gaat over pesten en over een kind dat daarom ervoor kiest niet verder te willen leven. Een mooi thema en mogelijk een aanwijzing voor pesterige lezers om het gedrag te veranderen. Wat mij bij het lezen erg stoorde was dat ik de plot van dit verhaal in een andere versie al bij Jan de Zanger had gelezen in zijn 'Hadden we er maar wat van gezegd' uit 1990. De kern daarvan ligt in een terugblikken op de zelfdoding van een kleine leerling die voortdurend gepest werd en uiteindelijk ook als een baby werd afgeserveerd op de feestavond voor het eindexamen van de middelbare school. De volgende dag blijkt dat de leerling er niet meer is. Bij het terugblikken van de hoofdpersoon komt vooral naar boven dat de leerlingen in de klas iets hadden moeten doen aan het gepest. Aangezien Jan de Zanger in Denemarken woonde en in 1991 overleed is er elf jaar later geen protest van zijn kant gekomen, maar dat had het niet gered omdat het boek van Carry Slee wel met haar eigen woorden is geschreven en over een leerling uit de tweede klas gaat. Ik raad het boek van Jan de Zanger aan om te lezen. Daat vond ik mooi. Omdat ik dat gelezen had, viel het boek van Carry Slee mij erg tegen. De stijl van Carrie Slee haalt het niet bij de stijl en sobere woordkeus van Jan de Zanger.
Ik zie dat het boek van Jan de Zanger vrij onbekend is en beveel dat daarom van harte aan. Het boek van Carry Slee heeft haar lezers al gevonden.