Vrijgevochten vrouw die niet in een hokje kan worden gestopt

Charley Toorop is een schilder die mij boeit, maar die ik niet zo goed begrijp. Ik vind haar schilderijen heel hard. dat is ook de bedoeling. Zij heeft in navolging van Van Gogh de Borinage bezocht en in Amsterdam en Westkappelle de mensen aan de rand van de maatschappij geschilderd. De ogen zijn het belangrijkste, daar begint ze mee. De ogen als spiegel van de ziel en als poort van indrukken van buiten. Die ogen blijken steeds te kloppen, maar tegelijkertijd zijn ze te sterk aanwezig.
Gedrild door haar moeder tot katholiek strenggelovig meisje, dat van haar moeder viool moest gaan studeren aan het conservatorium, een zangopleiding in Duitsland mislukte. Ze kwam terug naar Nederland en ontmoette drankorgel en gesjeesde student Henk Fernhout. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze was 18 jaar en in die tijd minderjarig. Haar ouders verboden de omgang. Toen ze 21 was trouwden ze. Charley was toen 6 maanden zwanger. Zes jaar later bleek de situatie onhoudbaar en scheidden ze. Haar vader hielp haar waar hij kon. Hij had zelf In 1902 willen scheiden van zijn vrouw, maar als katholiek weigerde zij dit.
Charley Toorop kreeg vele vrienden die bij haar inwoonden. Sommigen waren voorbijgangers, anderen kregen een relatie die nooit standhield. Haar drie kinderen had ze lief, maar het schilderen stond voorop.
Omdat het om de schilderijen in Museum Kröller-Müller gaat missen er mijns inziens toch veel beelden. De schilderijen blijken door de afbeeldingen geen recht gedaan te worden. Er is een indruk, maar de schilderijen spreken zoveel meer. Datt is jammer.