Van Jordanees tot Yup

Recensie
ANNA LASCARIS ‘Van Jordanees tot yup.’
Met een weemoedig gevoel, sla ik het boek ‘van Jordanees tot Yup,’
van schrijfster Anna Lascaris dicht.
Ik ben geen snelle lezer, maar heb deze dikke pil in twee dagen verslonden.
Ik mocht meelopen in het leven van Annie. Het voelde net alsof ik aan de hand liep van een oudere zuster en werd meegetrokken terug mijn eigen jeugd in. Ik vond op deze reis zowel herkenning als een aantal overeenkomsten. Ook ik ben een geboren en getogen Jordanees. Je kunt het meisje wel uit de Jordaan halen, maar de Jordaan nooit uit het meisje.
Ik mocht mee, terug in de tijd en proefde de sfeer weer van onze geboortegrond, rook de geuren, hoorde de vragende stemmen en antwoorden ad rem in het sappig plat Jordanees uitgespuugd, de smeuïge roddels, het altijd aanwezige saamhorigheid gevoel. Maar ook de ongegeneerde conflicten die vaak op straat werden uit gevochten. Rauw en puur, de wijsheid van de straat. De Jordaan, van opera minnende zangers en zangeressen, van de binken en bloedmooie meiden. De Jordaan, de tuin van Mokum.
Annie wordt in de slootstraat geboren in een gezin waar het, net zoals in zoveel gezinnen in die tijd armoe troef was, maar waar omes en tantes altijd voor handen waren en een opoe waar je terecht kon voor je zondagscenten, kleine en grote verdrietjes, troost en steun.
Annie krijgt de wijsheid van de straat met de paplepel ingegoten in het gezin waar ze opgroeit. Het is niet altijd even gemakkelijk, toch heeft ze een fijne jeugd. Annie is een rechtschapen rebel die geen blad voor haar mond neemt en zeker niet op haar mondje is gevallen. Haar moeder, haar baken is een warme liefdevolle vrouw. Die haar man aan alle kanten ontziet, alles voor de lieve vrede in huis. Dat gaat op een dag verkeerd wanneer vader zijn dochter blijft jennen en het escaleert door zijn drankmisbruik totdat het helemaal uit de hand loopt. Annie besluit haar intrek te nemen bij Ome Hans en Tante Lien. Daar krijgt ze wat ademruimte en weer wat levensvreugde. Wanneer ze alle zorgen even wil vergeten gaat ze met haar twee hartsvriendinnen dansen in, het Gildehuis.’ Daar ontmoet ze op een bijzondere manier haar grote liefde, waar ze niet omheen kan. Maar er zijn wel wat hobbels te nemen, Edwin komt uit een heel gegoed milieu, zijn vader is de baas, waar Annie voor werkt op het confectieatelier. Rijk en arm komen tegen over elkaar te staan wanneer Annie aan zijn ouders wordt voorgesteld, laat zijn moeder haar op een wel zeer onverkwikkelijke manier weten, niet gecharmeerd te zijn van het armoedige Jordaan milieu. Laat staan van haar dialect.
Gelukkig staat Edwin aan haar zijde en het stel laat weten dat het bij elkaar wil blijven. Annie die niet tegen onrecht kan, laat het kaas niet zo makkelijk van haar brood eten, ook niet door haar halsstarrige toekomstige schoonmoeder. De twee geliefden zetten door, Annie trouwt Edwin en hoewel haar schoonvader een warme en hartelijke man is, blijft Edwins moeder haar afhouden. Annie weert zich dapper en weet bijna iedereen voor zich te winnen. Dan stappen wij in haar yuppen leven en neemt ze de lezer verder mee op haar levensreis. Dank je wel Anna Lascaris, dat ik met je mee mocht lopen, dat ik even met je mocht lachen, maar ook huilen. Je hebt me met je reis ontroerd en teruggebracht naar de plek waar ook ik geboren ben. Ik heb van je levensverhaal genoten.
Het boek krijgt van mij dan ook welverdiend *****