Ik las het boek ‘Winteruren’ van Filip Bastien 3-10-2019

Aangenaam verrast ben ik over de spontane verteltrant waarvan de Vlaamse woorden en uitdrukkingen mij soms als muziek in de oren klinken. Wars is de Vlaamse taal van rauwe klanken en zo plezant te lezen, dit is echt genieten. De barokke schrijfstijl van deze volgens mij romantische schrijver nam mij mee in zijn verhaal betreffende de jongensjaren van de hoofdpersoon Richard, wiens moeder die de eerste Wereldoorlog, maar ook de tweede Wereldoorlog meemaakt. Hij wordt in zijn jonge jaren voor het eerst in zijn leven verliefd op ‘Josephine’ zijn grote liefde, die als een rode draad door zijn leven loopt en telkens weer opduikt op momenten dat hij het niet verwacht. Hij deelt zijn leven echter met Anna Maria die zijn leven redt uit het kamp. Beide dames zijn moedige vrouwen die geheel op hun eigen manier de verschrikkingen van deze oorlog de baas blijven.
In verzet komend tegen de gruwelen van de tweede Wereldoorlog beschrijft hij hoe de Richard wordt opgepakt en in een kamp is overgeleverd aan de onmenselijke gruwelijkheden en willekeur van de kampbeulen. De veerkracht van deze gevangengenomen mensen is haast niet onder woorden te brengen. Hetgeen zij moeten ontberen kan men met geen mogelijkheid beschrijven noch bevatten. De situaties waar zij in terecht komen, ook als de tweede Wereldoorlog afgelopen is en de koude oorlog met Rusland begint. Het communisme hoogtij viert, door Berlijn in tweeën te splitsen middels een dikke muur waardoor families en vrienden hartverscheurend gescheiden worden. Op wonderbaarlijke manier en een door het lot beschikt moment komen deze drie mensen weer bij elkaar. Hun laatste dagen verbindt hen door het geheim dat Josephine met zich meedraagt. Terwijl Anna-Maria aan haar laatste fase begint en sterft, zet Richard alles op alles om dit geheim te ontrafelen.
Ik heb dit boek met veel plezier gelezen maar ook enkele tranen gelaten bij alles wat deze mensen in één leven door moesten maken. Ik ben bevoorrecht dat ik dit mooie verhaal heb mogen lezen. Chapeau en dank Filip Bastien.

José Bosma.