Het verhaal begint wanneer Langdon wakker wordt in een Florentijns ziekenhuis en zich niet herinnert wat hij in de stad doet en wat er gebeurd is. Blijkbaar is hij neergeschoten, maar ook dat herinnert hij zich niet meer. Even later zit een beroepsmoordenares achter hem aan en ontsnapt hij met de hulp van een jonge doktersassistent. Samen gaan ze op zoek naar wie het op het leven van Langdon heeft gemunt en vooral, waarom.
Alles draait rond een (bestaande) filosofische stroming die zich het transhumanisme noemt. Aanhangers van deze filosofie vinden dat alle moderne technologie mag en zelfs moet gebruikt worden om het menselijk lichaam en brein te verbeteren. Alleen, waar trek je de grens? En natuurlijk duikt er een kwaadaardig genie op. De man deinst er, in het belang van het voortbestaan van de mensheid, niet voor terug om de helft van de wereldbevolking te liquideren. Het einde dat Brown bedacht heeft, is echter voor mij nogal ongeloofwaardig.

Ik vond het een boeiend maar niet echt een héél spannend verhaal. Wel boeiend omdat het verhaal zich afspeelt in een prachtige stad met een rijke geschiedenis die Brown op alle mogelijke momenten door het verhaal weeft. Ook zijn schrijfstijl is bijzonder prettig om te lezen. Zeker niet vernieuwend, waarbij het niveau van 'Het Bernini mysterie' en 'De Da Vinci code' bij lange na niet wordt geëvenaard.
Voor mij was het allemaal een beetje ‘te’ voorspelbaar. Steeds weer wordt er in herhalingen gevallen. Er vinden teveel ‘toevallige’ achtervolgingen plaats waarbij Langdon en Sienna ook steeds weer weten te ontsnappen. Het verhaal wordt hierdoor op enig moment te voorspelbaar.
Door de opsommingen van feiten uit de (kunst)geschiedenis en al die gebouwen, het opsnuiven van cultuur, is dit wel een echte Dan Brown.