Geen uitblinker in haar soort, Kinsella gooit toch hoge ogen

Het is bijna ondenkbaar; het debuut van Sophie Kinsella (1969), de allereerste Shopaholic-uitgave, is al bijna twintig (!) jaar oud! Zo lang als de term chicklit zo’n beetje bestaat, is Kinsella al niet weg te denken uit de boekenkasten van vele vrouwen wereldwijd. Nog altijd weet de Britse bestsellerauteur zichzelf te onderscheiden van de vele medeauteurs binnen het feelgood-genre. Naast de welbekende 'Shopaholic'-serie, is Kinsella ook succesvol gebleken met haar standalone feelgood romans.

Zo nu ook haar nieuwste uitgave, Voor wat, hoort wat. Fixie Farr, de underdog van haar familie, denkt altijd eerst aan anderen voordat ze voor zichzelf opkomt. Ze werkt in de oubollige familiezaak van haar moeder, staat in de schaduw van haar broer en zus en is hopeloos verliefd op een jeugdvriend die haar al jaren aan het lijntje houdt. Wanneer ze, bij het instorten van een plafond in een koffiebar, de laptop van een onbekende man redt, zet dat een reeks IOU (i owe you) schuldbekentenissen in werking. Vanuit het voor wat, hoort wat principe, helpen Fixie en Seb elkaar afwisselend met kleine en grote crisissen in hun leven.

Hoewel het onderscheidend vermogen niet bepaald in de plot en de noemenswaardige karakters zit, weet Kinsella desalniettemin haar eigen stempel te drukken op dit boek. Haar schrijfstijl is lang niet meer zo komisch als in haar pronkstukken, maar die typerende manier van schrijven was eerlijkheidshalve toch al ver over de houdbaarheidsdatum heen. In Voor wat, hoort wat houdt Kinsella het wat subtieler en meer behouden. Hoewel haar grapjes niet meer over-the-top hilarisch zijn, weet Kinsella op een bepaalde manier toch haar kenmerkende humor subtiel te verwerken in het verhaal. En niet te vergeten een flinke dosis liefde en smeltmomenten. 

Hoofdpersoon Fixie, en alle andere karakters er omheen, blinken dit keer niet echt uit. Het grijze muizen-gehalte is voor fans van de eerste orde wellicht wat aan de hoge kant. Fixie is innemend en haar burgerlijkheid maakt haar een tastbaardere persoonlijkheid, maar tegelijkertijd downsized Kinsella hiermee de diepgang in het verhaal. Een aantal keren haalt Kinsella een eigenschap van Fixie aan die de lezer doet vermoeden dat ze lijdt aan een dwangstoornis. Toch wordt dit nergens in het verhaal verder uitgewerkt en sterft het dan ook een langzame dood. Een gemiste kans voor Kinsella om de eenvoudige verhaallijn net wat meer jeu te geven.

Hoewel haar gloriedagen in de afgelopen twintig jaar misschien wat zijn afgezwakt, gooit Kinsella nog steeds hoge ogen in het feelgood-genre. De personages zijn dan misschien wat simpel; de boodschap van het verhaal is duidelijk: het leven hoeft niet altijd maar extravagant te zijn om gelukkig te zijn. Tevreden zal de lezer het boek na het laatste hoofdstuk dichtslaan. Voor wat, hoort wat is misschien geen uitblinker in haar soort, het boek verdient met recht een plaatsje vooraan op de boekenplank.