Wie zich laat meevoeren, dobbert hier heerlijk in mee

Beth O’Leary heeft eerder bewezen dat ze gevoel voor warmte, humor en romantiek heeft met titels als Veel liefs, Tot snel en De Road Trip. Haar verhalen spelen zich vaak af in herkenbare situaties waarin mensen naar elkaar toe groeien ondanks hun verschillen. In Swept Away kiest ze voor een verrassende opzet. Forced proximity, maar dan letterlijk op open zee. Twee mensen die nergens heen kunnen, behalve met elkaar. Het verhaal voelt als een lichte mix van Cast Away en Blue Lagoon, maar dan in een moderne, minder tropische, variant.

Lexi heeft één duidelijk doel voor die avond. Ze zoekt een onenightstand die eindigt zodra het ochtend wordt. Ze heeft geen zin in romantiek, in verwachtingen of in het openen van oude wonden. Zeke zoekt juist verbinding. Hij gelooft in liefde, in betekenis, in iets wat voortduurt. Dat contrast zorgt vanaf het eerste moment voor een interessante spanning. Na hun nacht samen liggen ze op de woonboot van Lexi. De volgende ochtend wil zij vooral dat hij vertrekt, maar dan blijkt dat de woonboot losgeraakt is en inmiddels ver van de kust ronddrijft.

In deze beperkte setting komt het verhaal tot leven. Beide personages worstelen met hun trauma’s uit het verleden en nu ze op zichzelf aangewezen zijn, worden ze gedwongen die onder ogen te komen. Dat maakt hun gesprekken geladen. De romantiek ontstaat hier niet vanuit grootste gebaren, maar vanuit het tonen van hun kwetsbaarheid. Het is ontroerend en geeft de karakters een diepere emotionele laag.

Tegelijkertijd brengt de besloten omgeving ook een keerzijde met zich mee. Dagen op zee vloeien in elkaar over en scènes voelen geregeld herhalend. Het boek leest in een langzaam tempo. Dat past bij het decor en de situatie waarin Lexi en Zeke zich bevinden, maar het vraagt wel iets van de lezer. Deze vorm van slow pace kan al snel wat eentonig worden. Het verhaal blijft vooral drijven op het emotionele proces, zonder veel externe ontwikkeling.

Wie houdt van een rustige, langzaam opgebouwde romance kan hier volledig in meezakken. Voor wie juist meer dynamiek zoekt, kan het tempo al snel wat eentonig worden. Het verhaal blijft vooral drijven op het emotionele proces, zonder veel externe ontwikkeling.

Tegen het einde komt er nog een plotwending. Deze wending is verrassend, maar tegelijkertijd voelt hij niet helemaal logisch binnen het verhaal dat hiervoor is opgebouwd. Het lijkt toegevoegd om het verhaal dramatischer te maken, terwijl de kracht juist lag in het klein houden. Het geheel wordt hierdoor een beetje ongeloofwaardiger. De losse woonboot en de relatiedynamiek waren als kernelementen al voldoende in dit verhaal. Alles erbovenop wordt dan net iets te veel. Maar een romantische feelgood hoeft niet altijd volledig binnen de grenzen van realisme te blijven. Als je bereid bent je mee te laten voeren, werkt het alsnog.

Samengevat is Swept Away een frisse en originele benadering van de forced proximity trope. Persoonlijk misschien mijn minst favoriete roman van O'Leary, omdat ik ergens wel de sprankeling uit haar vorige romans miste. Het boek is soms wat traag en herhalend, maar wie zich laat meevoeren, dobbert hier alsnog heerlijk in mee.