Mijn favoriet in de serie

Met De eeuwige twijfelaar brengt Jade Vening haar serie Lessen in de liefde tot een volwaardig slotakkoord. Na Fiona, Iris en Roos is het eindelijk de beurt aan Boaz, en daarmee levert Vening misschien wel haar meest indrukwekkende verhaal af. Vier vrienden, vier lessen; en nu is het tijd voor de laatste, en misschien wel mooiste, les in de liefde.

Boaz is geen standaard feelgoodheld. Zijn twijfels, zijn loyaliteit, zijn pijn: alles voelt menselijk en levensecht. Vening kiest voor een MM-romance, oftewel een man-man liefdesverhaal, maar wie denkt dat dit minder vurig of romantisch zou zijn, vergist zich. De chemie tussen Boaz en Levi spat van de pagina’s af, met Levi’s kinderen Oscar en Doris als ontwapenend zonnestraaltje dat alles lichter maakt.

Toch schuwt Vening de donkere kanten niet. Boaz’ relatie met zijn ouders is onherstelbaar beschadigd door hun geloof en de afwijzing van zijn geaardheid. Het is rauw en pijnlijk om te lezen dat een liefdesrelatie tussen twee mannen anno nu nog altijd niet vanzelfsprekend wordt geaccepteerd. Juist die realistische weergave maakt indruk. Het contrast met de kinderlijke, onvoorwaardelijke liefde van Oscar en Doris laat zien dat liefde alles kan overwinnen.

Vening is nooit vies van een seksscène. En ook in dit boek gaat de slaapkamerdeur niet voor de ogen van de lezer dicht. En dat doet ze op heel natuurlijke wijze. Nergens voelt het raar of geforceerd. Als lezer glunder je van het geluk dat van Boaz afstraalt. Boaz’ verhaal is indrukwekkend. Lief, grappig, romantisch, maar ook verdrietig en zwaarmoedig soms. En juist die balans heeft Vening zo on point gebalanceerd dat dit boek mijn favoriet in de serie is geworden.

Wie de eerdere delen heeft gelezen, herkent opnieuw Vening’s succesformule: scherpe humor, vlotte dialogen en personages met herkenbare imperfecties. Fiona’s jaknikken, Iris’ koppige nee’s en Roos’ schema’s waren al treffend; Boaz’ eeuwige getwijfel maakt het kwartet compleet. Dat Vening diversiteit zo natuurlijk in haar verhalen verweeft, verdient een staande ovatie. Niet als een losstaand thema, maar als vanzelfsprekend onderdeel van een feelgoodroman die net zoveel vuurwerk, chemie en romantiek bevat als ieder ander liefdesverhaal. De eeuwige twijfelaar is een boek waarin alle elementen samenkomen: romantiek, spice, humor én diepgang. Het resultaat? Een ontroerende, grappige, soms verdrietige, maar altijd meeslepende roman die laat zien dat diversiteit in feelgood geen uitzondering hoeft te zijn, maar gewoon een onderdeel van het genre.

Het epiloog geeft de lezer een kijkje in de toekomst, met zelfs een kleine cameo voor Effie en Charlie uit Vening’s debuut De win-winsituatie. Daarmee is de cirkel rond en voelt dit slotstuk als een waardig afscheid van vier vrienden die hun lessen in de liefde hebben geleerd.