Julian Hirtmann ontbreekt. En dat merk je! (4,5 *)

‘Weerzin’ speelt voor een groot gedeelte in 1993. Martin Servaz is pas afgestudeerd van de politieacademie. De wereld ligt voor hem open: de beginneling met het lange haar gaat de wereld verbeteren, te beginnen bij de politie in Toulouse. Het idealisme botst met de keiharde werkelijkheid. In de zaak van de zusjes Alice en Amber Oesterman wordt bij de ondervraging een verdachte , de schrijver van duistere en erotische, gewelddadige  thrillers, Erik Lang , door zijn collega’s , behoorlijk hardhandig tekeer gegaan. Servaz gaar daarin niet mee. De zaak lost zich overigens vanzelf op.

In 2018  wordt de vrouw van deze schrijver vermoord, Op een afschuwelijke, extravagante manier. Maar dat is niet wat Martin Servaz dwars zit. Er is één verbijsterend detail, een overeenkomst die niet toevallig kan zijn met de opgeloste moordzaak van vijfentwintig jaar geleden.

Conclusie

Na ‘Een kille rilling’ (2011), ‘Huivering’ (2012), ‘Verduistering’ (2014) en ‘Schemering’ (2017) is ‘Weerzin‘ ( 2019) is het vijfde deel van de ondertussen al weer relatieve nieuwkomer in de thrillerwereld: Bernard Minier. Relatief als je vijf prachtige thrillers weet te schrijven in 7, jaar tijd? Niet meer natuurlijk, Minier behoort tot de gevestigde grootmachten en is een Frankrijk een beroemdheid

Vanaf ‘Een kille rilling’ acteert Bernard Minier op een hoog niveau. Het zijn een aantal factoren die maken dat deze auteur boven de meeste van zijn collega’s uitsteekt. In de boeiende schrijfstijl van een groot verteller wisselen duistere hoofdpersonen af met  de apocalyptische dreiging die uitgaat van de Pyreneeën met zijn donkere hoge bergen, kliffen en rotsen, de vries- en sneeuwkou, de huilende koude wind. Maar ook de vele dialogen, reflecties, beschouwingen ,verhandelingen en meningen over tal van zaken die niet direct met de oplossing van het onderzoek te maken hebben maar duidelijk het leesplezier aanmerkelijk verhogen.

‘ Weerzin’ is niet van hetzelfde kaliber als de vier voorgaande delen. Met name het ontbreken van een rol van betekenis voor Juian Hirtmann, zijn zenuwslopende tegenstrever, werkt remmend op de spanning. Ook de wilde natuur komt wat minder aan bod. Het is ietsje pietsje minder. De plot is ingenieus en fantasierijk. Het slot spannend. Geen vijf sterren zoals de voorgaande vier delen, maar

4,5 sterren