goed geschreven maar niet bijster spannend

Namens Vrouwenthrillers las ik De zilverweg van Stina Jackson, bedankt Vrouwenthrillers en uitgeverij de Geus voor het recensie-exemplaar.
Deze recensie verscheen oorspronkelijk op Vrouwenthrillers.nl


De in Zweden geboren Stina Jackson debuteerde met haar boek De zilverweg in 2018. Hoewel ze al jaren in Denver woont, is ze haar roots niet vergeten en heeft ze haar kennis van de omgeving van Zweden goed weten te gebruiken voor haar boek.

De zilverweg is opgedeeld in twee delen. In het eerste deel volgen we het verhaal van Lelle, die sinds de vermissing van zijn dochter drie jaar geleden, zijn leven verslijt met roken, drinken en het zoeken naar zijn dochter. De politie heeft geen enkel aanknopingspunt en hoewel er al jaren niks van Lina is vernomen, is Lelle ervan overtuigd dat zij nog steeds in leven is en doet hij er alles aan om haar te vinden. De wanhoop die Lelle voelt, is ook heel goed voelbaar voor de lezer, waardoor we zijn zoektocht zelf willen voorzetten. Ook volgen we Meja, een meisje van zeventien jaar die met haar moeder Silje is neergestreken in het zoveelste stadje bij Silje's zoveelste nieuwe liefde. Meja verlangt heel erg naar een stabiel gezin en een veilig gezinsleven, maar beseft maar al te goed dat ze dit bij Silje niet zal krijgen. Ook in Meja's lijn is de eenzaamheid en wanhoop goed te voelen. Ze leert drie broers kennen die op een afgelegen boerderij wonen en als ze verliefd wordt op een van hen, besluit ze haar intrek in de boerderij te nemen. Ondanks hun aparte levensstijl en specifieke overtuigingen zijn ze op de boerderij wel goed voor Meja en ze lijkt eindelijk haar veilige haven te hebben gevonden.

De weinige karakters in De zilverweg worden herkenbaar neergezet, doordat hun merkwaardigheden, tekortkomingen maar ook hun wensen en dromen goed tot uiting worden gebracht. Veel spanning zit er in dit deel echter niet en dat maakt het verder lezen lastig. Net als Lelle en zijn zoektocht, kom je als lezer voor je gevoel ook geen stap verder. Het tweede deel blijft Lelle en Meja volgen, maar komt er een derde verhaallijn bij. Het is onbekend van wie deze is, maar natuurlijk draaien de vermoedens op volle toeren. Mede door deze nieuwe lijn neemt de spanning wat toe. Ook Lelle en Meja begeven zich in spannend vaarwater als voor Meja de boerderij niet is wat het lijkt en Lelle zich dichter bij de waarheid lijkt te begeven. Het maakt dat je als lezer graag wil weten hoe dit samen gaat komen en of Lelle eindelijk achter de verdwijning van Lina komt. Naar het einde toe piekt de spanning, maar is de plot toch wat voorspelbaar. De verhaallijnen komen onverwacht samen, maar de echte spanning blijft helaas uit. Ook al kon ik mij goed inleven in de karakters en hun omgeving, het hield het mij niet voldoende vast en ik kon er ook zo weer uitstappen.
2,5 ster