Wat een schrijver!

De grote Hemingway schrijft een boek en doet dat op zijn eigen manier, zet karakters, landschappen, weersomstandigheden, politiek of gevechten met eenvoudige pennenstreken haarscherp op papier. Het verhaal is gebaseerd op zijn eigen ervaring als Rode Kruis medewerker tijdens de Eerste Wereldoorlog en zijn relatie met een verpleegster die op een drama uitliep voor hem. Je wordt meegenomen in een andere tijd maar je hebt het gevoel er bij te zijn. Er komen interessante karakters in voor en is historisch boeiend. En toch is er iets, de beleving van de hoofdpersoon is enerzijds heel intens (hij heeft overal vrienden, mensen die hem kennen en gunstig gezind zijn) en aan de andere kant enorm oppervlakkig. Het laatste deel van het boek lijkt van afstand bijna op een Ken en Barbie scene, twee tortelduifjes in een idyllisch landschap. Soms lijkt het boek bijna als een soort klucht geschreven te zijn, soms als een Grieks toneelstuk met gigantische plotwendingen (de roeitocht). Hoe dan ook, het boek hield mij stilistisch in zijn greep, wat mij betreft wordt dit terecht als een meesterwerk gezien.