Bijzondere schrijfstijl, maar niet mijn boek

Ik heb het boek in een redelijk korte tijd uitgelezen omdat ik op vakantie was en heel veel vrije tijd had, en dat was maar goed ook want het is nogal een pil. Natter gebruikt een bijzondere schrijfstijl, aan de hand van een kleine twintig personen wordt een dag in het leven beschreven, telkens wisselend uit een van de personen. Leuk idee, het neemt je mee. Je groeit mee met de personen en je ziet de gebeurtenissen aan elkaar gekoppeld. Interessant stijlfiguur, maar ik vond het taai om dat 635 pagina's lang interessant te blijven vinden omdat het telkens korte stukjes zijn en je telkens moet schakelen.
En dan de grote verrassing van dit boek: The boy in the striped pyjama. We hebben allemaal het boek gelezen, of de film gezien, en de plot van dit boek is exact hetzelfde. Jongen van concentratiekampbaas eindigt in de gaskamers. Ik heb me verbaast dat Natter dit als thema heeft gekozen, en vond het afbreuk doen aan mijn leeservaring, vandaar mijn beoordeling met drie sterren.
Verder vond ik de beschrijving van het leven in de concentratiekampen niet erg realistisch, ze kwamen niet helemaal oprecht bij me binnen. Wellicht komt dat doordat ik een tijd geleden "Dagboek uit kamp Amersfoort, 1942" heb gelezen, het dagboek van Dirk Willem Folmer, waarin een nog veel grimmiger en smeriger beeld wordt geschetst.
Ook vond ik de keuze van personen die gevolgd werden nogal breed, bv ik zag niet echt wat de toegevoegde waarde was van de dame die uiteindelijk in Parijs aankomt en de Russische soldaat.
Ik zie aan de andere recensies in Hebban dat ik een wat negatievere en afwijkende mening heb, en denk dat het een kwestie van smaak is. Het is een bijzonder boek, maar het moet je liggen.