Haastklus?

A New York Tims bestseller stond er op de kaft (ik las het boek in het engels), en de plot is spannend, interessant: langzaamaan worden alle blanke mensen zwart. Ik was wel benieuwd hoe dat zou uitpakken. Hamid beschrijft het aan de hand van een mannelijke hoofdpersoon en zijn vriendin, en de respectievelijke vader en moeder van die twee. Een groot onderwerp waar je echt iets van kunt maken maar dit boek was vleesch noch visch. De karakters zijn maar beperkt uitgewerkt en je leeft dan ook niet echt mee met ze, er kwamen een aantal momenten in voor die sociologisch interessant zijn, b.v. de moeder die moeite heeft met "die zwarten" maar later binnen no time daarover heen is. Aan het einde van het boek is het alsof een onweersbui is overgetrokken maar de vogels fluiten alweer dus dat was het dan.
Een ander punt van dit boek is de schrijfstijl. Hamid kiest ervoor om hele lange zinnen te schrijven, met enorm veel bijzinnen. Eigenlijk zijn het geen zinnen maar fragmenten die met een komma aan elkaar geplakt zijn, alsof het gedachten zijn die op schrift zijn gezet. Ik vond het eerst storend, later wende ik eraan door denkbeeldig punten te zetten. Dat las al een stuk relaxter.
Ik geeft het twee punten wat een beetje minder is dan ik eigenlijk wil doen. Twee en een half is een beter cijfer, maar meer niet want ik vind het al met al niet een erg geslaagd experiment.