Nieuwe 'all time favourite'

"Ik herinner me je."

Die korte zin, die vier woorden zet Addie Larues leven voor een twee keer volledig op zijn kop. De eerste keer dat haar leven overhoop werd gegooid, was op 29 juli 1714 in het kleine boerendorp Villon-sur-Sarthe, Frankrijk, toen ze door haar ouders min of meer gedwongen werd om in het huwelijk te treden op 23-jarige leeftijd. Addie was jong, onbezonnen en niet klaar om zich te binden. Ze bad tot de goden om meer tijd, om vrijheid. Haar gebeden werden aanhoort... door de duisternis. Ze betaalde een hoge prijs voor het eeuwige leven in vrijheid: ze zou door iedereen vergeten worden zodra ze uit hun zicht verdwijnt.

Driehonderd jaar later, in 2014, dwaalt ze rond in de grote stad New York. Ze heeft veel gezien, veel beleeft, duizenden mensen ontmoet en niet één persoon heeft haar ooit langer dan een dag herinnert. Tot ze een jongeman op een ongelukkige manier ontmoet en hij haar herinnert...

Ook ik zal Addie Larue voor altijd herinneren. Dit boek krijgt een verdiende plaats in mijn lijst van 'all time favorite books'. HET ONZICHTBARE LEVEN VAN ADDIE LARUE is het eerste boek van Schwabs hand dat ik las. En intussen heb ik het al twee keer herlezen. Destijds nam ik het boek op omdat het een ware hype op bookstagram was en ik te nieuwsgierig was gewordne. Mijn verwachtingen lagen onmogelijk hoog. Of toch niet onmogelijk blijkbaar... Schwab stelde me niet teleur. Meer nog, ze overtrof mijn hoogste verwachtingen. En heeft er sindsdien een fan bij.

Ten eerste schreef ze erg menselijke, herkenbare karakters, ook zij die nooit in deze wereld zouden kunnen bestaan. Addie Larue is een sterke vrouw, die zich niet laat verleiden door de duisternis, maar wanneer ze denkt dat hij niet kijkt, is ze niet bang om zich klein te voelen, om haar zorgen en warrige gedachten met ons te delen. Ze is een karakter met barsten, en daar houd ik van. Ook de duisternis die nog een naam zal krijgen, een karakter dat ongrijpbaar, niet menselijk is, maar toch zo menselijk en interessant wordt geportreteerd - ook van hem was ik fan. Hij lijkt onoverwinnelijk, maar Addie weet ook de barsten bij hem te vinden. En dat maakt hen een onwaarschijnlijk interessant duo.
Alle andere karakters, die ik jullie zelf zal laten ontdekken, zijn sterk ontwikkeld als individuen die toch nauwsluitend in elkaars verhaal passen.

Het verhaal wordt meer gedreven door de karakters dan door de actie. Het plot zou je op een enkele pagina kunnen samenvatten, maar voor de karakters zou je altijd woorden tekort hebben.
Schwab neemt ruim de tijd om het verhaal te vertellen. Elke zin is gepolijst. Ik kan me niet herinneren ooit een boek gelezen te hebben dat woordelijk zo mooi geschreven was.

"Addie had een boom willen zijn.
Ze wilde wild en diep groeien, aan niemand toebehoren behalve aan de grond onder haar voeten en de hemel boven haar hoofd, net als Estele. Het zou een onconventioneel leven zijn, en misschien ook wel eenzaam, maar in elk geval zou het alleen van haar zijn."

Uiteraard ga ik nog niets verklappen over het einde, maar naar mijn mening had het geen beter einde kunnen zijn. Ik bleef met vele gevoelens achter, maar dat maakt het einde net zo sterk, en doet me steeds opnieuw naar het boek grijpen.