een confronterend verhaal in een prachtig boek gegoten

"Wij Syriërs praten nooit over wat ons is overkomen, waarom we gevlucht zijn, wat er precies is gebeurd. Herinneringen zijn als lood: ze verlammen ons, werpen ons terug naar waar we niet willen zijn. We hebben alle energie nodig voor morgen, voor het vinden van een veilig plek, het bouwen van een nieuwe toekomst."

Sinds ik zelf anderhalf jaar geleden geconfronteerd werd met schrijnende vluchtverhalen en de uitdaging aannam om verhalen die niet onder woorden te brengen zijn, toch proberen neer te pennen, komen verhalen als Thuis draag ik bij me eens zo hard binnen. Ik kan het niet droog houden, ik voel me ongemakkelijk. En zo hoort het ook.

De paden van de drie hoofdpersonages Wassim, Romeo en Laila komen samen, lopen parallel, buigen weer van elkaar af, opnieuw en opnieuw. Ze vinden elkaar, maar moeten andere hindernissen over, waar ze elkaar soms overheen helpen en soms op hun eentje moeten nemen, voortgestuwd door een onuitdoofbare hoop.

In een simpele schrijfstijl brengt Cécile Koorevaar de complexe verhalen van drie jonge, Syrische vluchtelingen en houdt ons zo een spiegel voor van de schrijnende oorlogssituaties voorbij de grenzen van Europa, de hartverscheurende verhalen van vluchtelingen met wie ze sprak, en muren waar organisaties die hen hulp willen bieden al te vaak tegenop botsen.

Je vliegt doorheen dit boek, angstig en tegelijk hoopvol om te ontdekken waar hun paden heenleiden. Ik hoop dat Thuis draag ik bij me de weg mag vinden naar vele handen en harten.