Personages blijven oppervlakkig

Het boekenschip van Parijs is het vervolg op De boekenapotheek aan de Seine. Na 4 jaar in de Provence te hebben gewoond verlangd Jean Perdu weer terug naar zijn plekje in Parijs. Hij vaart met vrienden en mensen die ze onderweg tegenkomen terug naar zijn oude stekje op de Seine. Ze moeten telkens aanleggen omdat er veel sluizen zijn, dan ontmoeten ze vaak weer nieuwe mensen.

Het verhaal pakte mij niet, de personages bleven erg oppervlakkig en werden niet uitgewerkt. Hier veel meer uit te halen. Het is een bont gezelschap aan personen en dat is wel weer leuk, maar geen één die je echt leert kennen, zelfs Perdu niet. Het is wel raadzaam om eerst het eerste deel te lezen, dan begrijp je de verhoudingen tussen de personages beter.

Wel staan er erg prachtige en poëtische zinnen geschreven die soms ook een beetje in het luchtledige zweven. Ook schrijft Nina met leuke worden.

“Een ankermens. Ja, dat was Manon op een bepaalde manier voor hem geweest. Naast haar had Perdu zich geankerd gevoeld in zijn leven.”

Het persoonlijke deel vond ik prettig en leuk om te lezen, het verhaal zelf over Perdu en zijn reis. Maar bij vele hoofdstukken wordt er op het eind een woord geschreven met een uitgebreide uitleg. Dit woord komt uit de: Grote encyclopedie van kleine gevoelens. Een naslagwerk voor boekhandelaars en boekhandelaarsters, geliefde, en andere literaire farmaceuten. Jean schrijft zelf deze encyclopedie. Maar het is zo uitgebreid dat het niet te gebruiken is door beschreven personen.

De cover en titel nodigen uit om te lezen, maar de inhoud is iets minder aantrekkelijk. Als er voor mijn gevoel minder aandacht aan de encyclopedie was besteed en meer aan de uitwerking van de personages, was het een mooi boek met een leuk verhaal.