Lezersrecensie
Norman Mailer – The Executioner’s Song
Leesjaar Dikke Boeken – oktober 2022
Norman Mailer – The Executioner’s Song
Vintage (Londen) 2014
Gary Gilmore heeft het grootste deel van zijn leven in gevangenschap doorgebracht. Deugen lukt al in zijn jeugd niet. Op zijn vijfendertigste mag hij nog een keer proberen een bestaan als normaal burger op te bouwen, onder toezicht van zijn nicht Brenda weliswaar. Zij moet hem helpen passend werk te vinden, de opstap naar een zinvol bestaan buiten de gevangenismuren.
Hij ontspoort vrijwel direct. Zijn aandacht gaat vooral uit naar te jonge vrouwen, drinken, vechten en stelen. Baantjes brengen hem te weinig. Hij heeft geen geduld om het werk daadwerkelijk te leren, loopt de kantjes er dus af. Veel geld levert het toch niet op, dus waarom overmatig inspannen.
Even lijkt het juiste spoor te worden gevonden als hij valt voor de jonge Nicole, ondanks haar leeftijd toch al een paar keer geschieden en moeder van twee kinderen. Zijn jaloezie, drank- en pillengebruik en het daaruit voortvloeiend geweld drijft hen zo snel als ze elkaar vonden ook weer uit elkaar. Gary kan dit niet verkroppen en begint een manische zoektocht naar de liefde van zijn leven. Het kost twee willekeurige mannen het leven als hij ze beroofd en in koele bloeden door het hoofd schiet. Zelf komt hij er ook niet ongeschonden af. Bij het wegmoffelen van het moordwapen gaat dit af, waardoor hij gewond raakt aan zijn hand. Het bloedspoor leidt de politie zijn kant uit.
Al snel staat vast dat de speurders de juiste man te pakken hebben. Gary bekent de moorden, maar geeft geen motief. De mannen moesten er gewoon aan, geen ontkomen aan. Als hij ter dood wordt veroordeeld begint een juridisch schaakspel, waarin Gary als geslagen pion aan de zijlijn moet toekijken. Hij heeft te kennen gegeven zijn straf te aanvaarden, het vuurpeloton mag het vonnis voltrekken. Hoe eerder hoe beter, want een leven slijten tussen de tralies kan hij niet aan.
De media duiken als gieren aan de geeuwhonger op het verhaal. Zijn advocaten die hem richting het doodsvonnis hebben begeleid, willen hem nu het leven redden. Gary ontslaat ze. Hollywood wil de rechten, verschillende partijen bieden tegen elkaar op. Kranten, Televisiezenders en allerlei goedbedoelende figuren bemoeien zich met de vraag of Gary zelfmoord mag plegen door middel van de staat, of dat de staat potentiële moordenaars op andere gedachten brengt met de moord op Gary. De ter dood veroordeelde ziet het vol ergernis aan, durft de staat soms de consequenties van zijn eigen doodstraf niet onder ogen te zien?
De relatie met Nicole wordt tijdens zijn gevangenschap hersteld. Ze schrijven elkaar onophoudelijk brieven. Hij heeft haar in zijn macht en hoe groot die macht is blijkt als ze een zelfmoordpact ten uitvoer brengen. Nicole heeft pillen naar binnen gesmokkeld en ze spreken af op hetzelfde tijdstip uit het leven te stappen. Ze overleven, Nicole ternauwernood, Gary had maar de helft van de pillen ingenomen en wist zo bij voorbaat dat het einde nog niet zou komen. Wilde hij zeker weten dat Nicole zou sterven, zodat ze nooit meer met een andere man zou slapen? Romantici zien Romeo and Juliet in the Pen. De gezagsdragers niet, Gilmore wordt onderworpen aan een strikter regime, waarbij fysiek contact is uitgesloten en Nicole verdwijnt in een psychiatrische kliniek, zonder contact met haar geliefde manipulator.
Op 17 januari 1977 is het moment gekomen waar Gilmore op heeft gewacht. Ondanks koortsachtige verbale stoeipartijen in de rechtszaal en een afgekondigd uitstel, dat niet veel later weer wordt verworpen, brengen vier kogels zijn hart tot stilstand.
Mailer volgt nauwkeurig de tijdlijn van de gebeurtenissen uit het leven van Gary Gilmore. Door het als roman te verpakken kan hij het verhaal inkleuren, onder andere door dialogen te gebruiken, waardoor het lijkt of je meeloopt in de tragische levens. Door fragmenten uit kranten, de brieven van Gary en Nicole en opgenomen gesprekken tussen Gary en zijn advocaten in te passen lees je een documentaire met voice-over. Zo zit je midden in de gekte, af en toe hoofdschuddend je eigen commentaarstem toevoegend. Is dit waardig sterven?
Mooiste zin:
Pain was a boring conversationalist who never stopped, just found new topics.
Norman Mailer – The Executioner’s Song
Vintage (Londen) 2014
Gary Gilmore heeft het grootste deel van zijn leven in gevangenschap doorgebracht. Deugen lukt al in zijn jeugd niet. Op zijn vijfendertigste mag hij nog een keer proberen een bestaan als normaal burger op te bouwen, onder toezicht van zijn nicht Brenda weliswaar. Zij moet hem helpen passend werk te vinden, de opstap naar een zinvol bestaan buiten de gevangenismuren.
Hij ontspoort vrijwel direct. Zijn aandacht gaat vooral uit naar te jonge vrouwen, drinken, vechten en stelen. Baantjes brengen hem te weinig. Hij heeft geen geduld om het werk daadwerkelijk te leren, loopt de kantjes er dus af. Veel geld levert het toch niet op, dus waarom overmatig inspannen.
Even lijkt het juiste spoor te worden gevonden als hij valt voor de jonge Nicole, ondanks haar leeftijd toch al een paar keer geschieden en moeder van twee kinderen. Zijn jaloezie, drank- en pillengebruik en het daaruit voortvloeiend geweld drijft hen zo snel als ze elkaar vonden ook weer uit elkaar. Gary kan dit niet verkroppen en begint een manische zoektocht naar de liefde van zijn leven. Het kost twee willekeurige mannen het leven als hij ze beroofd en in koele bloeden door het hoofd schiet. Zelf komt hij er ook niet ongeschonden af. Bij het wegmoffelen van het moordwapen gaat dit af, waardoor hij gewond raakt aan zijn hand. Het bloedspoor leidt de politie zijn kant uit.
Al snel staat vast dat de speurders de juiste man te pakken hebben. Gary bekent de moorden, maar geeft geen motief. De mannen moesten er gewoon aan, geen ontkomen aan. Als hij ter dood wordt veroordeeld begint een juridisch schaakspel, waarin Gary als geslagen pion aan de zijlijn moet toekijken. Hij heeft te kennen gegeven zijn straf te aanvaarden, het vuurpeloton mag het vonnis voltrekken. Hoe eerder hoe beter, want een leven slijten tussen de tralies kan hij niet aan.
De media duiken als gieren aan de geeuwhonger op het verhaal. Zijn advocaten die hem richting het doodsvonnis hebben begeleid, willen hem nu het leven redden. Gary ontslaat ze. Hollywood wil de rechten, verschillende partijen bieden tegen elkaar op. Kranten, Televisiezenders en allerlei goedbedoelende figuren bemoeien zich met de vraag of Gary zelfmoord mag plegen door middel van de staat, of dat de staat potentiële moordenaars op andere gedachten brengt met de moord op Gary. De ter dood veroordeelde ziet het vol ergernis aan, durft de staat soms de consequenties van zijn eigen doodstraf niet onder ogen te zien?
De relatie met Nicole wordt tijdens zijn gevangenschap hersteld. Ze schrijven elkaar onophoudelijk brieven. Hij heeft haar in zijn macht en hoe groot die macht is blijkt als ze een zelfmoordpact ten uitvoer brengen. Nicole heeft pillen naar binnen gesmokkeld en ze spreken af op hetzelfde tijdstip uit het leven te stappen. Ze overleven, Nicole ternauwernood, Gary had maar de helft van de pillen ingenomen en wist zo bij voorbaat dat het einde nog niet zou komen. Wilde hij zeker weten dat Nicole zou sterven, zodat ze nooit meer met een andere man zou slapen? Romantici zien Romeo and Juliet in the Pen. De gezagsdragers niet, Gilmore wordt onderworpen aan een strikter regime, waarbij fysiek contact is uitgesloten en Nicole verdwijnt in een psychiatrische kliniek, zonder contact met haar geliefde manipulator.
Op 17 januari 1977 is het moment gekomen waar Gilmore op heeft gewacht. Ondanks koortsachtige verbale stoeipartijen in de rechtszaal en een afgekondigd uitstel, dat niet veel later weer wordt verworpen, brengen vier kogels zijn hart tot stilstand.
Mailer volgt nauwkeurig de tijdlijn van de gebeurtenissen uit het leven van Gary Gilmore. Door het als roman te verpakken kan hij het verhaal inkleuren, onder andere door dialogen te gebruiken, waardoor het lijkt of je meeloopt in de tragische levens. Door fragmenten uit kranten, de brieven van Gary en Nicole en opgenomen gesprekken tussen Gary en zijn advocaten in te passen lees je een documentaire met voice-over. Zo zit je midden in de gekte, af en toe hoofdschuddend je eigen commentaarstem toevoegend. Is dit waardig sterven?
Mooiste zin:
Pain was a boring conversationalist who never stopped, just found new topics.
1
Reageer op deze recensie
