Een geslaagd einde

Het eerste dat je opvalt tijdens het lezen van dit boek, is dat er ontzettend veel personages in zitten. Niet alleen worden er nieuwe personages geïntroduceerd, maar ook karakters uit het vorige boek gaan een grotere rol spelen. Dat zorgt ervoor dat Starre's team snel wordt uitgebreid en dat voelt af en toe wat geforceerd of verwarrend. Het is moeilijk om het overzicht te houden. Lorije had voor mij bijvoorbeeld niet gehoeven. Het hele stuk over dat Starre 'gewoon' naar de middelbare school gaat, doet voor mij ook enorm af aan het hoge fantasy gehalte dat de rest van De Legende van Alcracht heeft. Het voelt als een vreemde eend in de bijt en nogal belerend. Jammer, want de fantasy die de auteur neerzet, is juist waarom ik deze serie lees!

Ook merk je duidelijk dat dit boek volwassener in elkaar zit, omdat Starre zelf ook volwassener is. Omdat ze door het hele boek heen dezelfde leeftijd heeft, voelt dit verhaal minder gehaast en chaotisch. Je beleeft Starre's avonturen in een logische en opeenvolgende volgorde. Helaas mis ik nog wel steeds de grote verhaallijn. De auteur hint op dat het er om draait dat Starre haar kwetsbaarheid accepteert/overwint en daardoor voelt het meer als een documentaire over Starre`s leven dan een fantasy boek.

Het verhaal begint met een bezoek aan het Orakel en daarom vind ik het extra jammer dat er in het vorige deel zo weinig aandacht besteed werd aan de profeties! Starre stelt aan het Orakel de vraag die haar het meest bezighoudt. Waarom gaat ze niet op zoek naar Yuerre?! Of naar Katsa? Waarom is Recca nu degene die de Alcracht het meest bezighoudt? Het is voor mij niet helemaal logisch, maar ik kan erin meegaan. Ik had inderdaad nog wat vragen naar aanleiding van het einde van het vorige boek en het is fijn dat die beantwoord worden.

Naast het Orakel vond ik de Wilde Wegen ook heel leuk bedacht. Dat doet ook zeker wat voor de ontwikkeling van de personages, alleen is het jammer dat ze zich daar zelf van bewust zijn. Ze verklaren zelf van alles en leggen dingen uit waar ze zich helemaal niet bewust van zouden moeten/hoeven zijn. Dat neemt af aan hoe meeslepend dit verhaal is, want er zit zoveel potentie in!

Ik vind het jammer dat de auteur gebruikt maakt van het liefdesdriehoekcliché en dat ze de tweelingbroertrope opnieuw gebruikt, maar de fantastische personages die ze neerzet maken dat bijna (daarom 4 sterren) goed.

Ondanks dat ik veel in dit verhaal wel zag aankomen, werd ik toch verrast. Ik had niet verwacht dat Starre zich als een verwende puber zou gedragen en weg zou lopen wanneer het moeilijk wordt. Dat gaf wel een opening voor de geweldige ontmoeting met de Heerser van Aarde te ontmoeten. De identiteit van de Heerser van Geest of van Dromen had ik helemaal niet verwacht! Net als de oorsprong van de huidige Starren en Yuerre, vond ik het erg creatief en origineel. Zeker Yuerre's verhaal is interessant, maar wel iets ingewikkelder dan het hoeft te zijn. Het is voor mij een geslaagde afronding van De Legende van de Alcracht.