Dodenstad is een ontzettend spannend (en grimmig) vervolg op Zielverzamelaar

Ik val meteen met de deur in huis: het eerste boek was leuker. Letterlijk. In het eerste boek zaten meer lichtpuntjes (zoals de band tussen Max en Gwen) waardoor het werk van een Zielverzamelaar iets luchtiger bleef. Boek twee is een stuk zwaarder? heftiger? grimmiger? dan boek 1. Het is constant spannend en daardoor krijg je als lezen amper tijd om adem te halen. Dat zorgde er wel voor dat ik Dodenstad in no time uit had. Voordelen en nadelen dus.

Minpunten:
- Meer 'show' in plaats van 'tell' ("je weet toch hoe de raadsheren zijn?")
- Personages maken veel domme keuzes, waardoor ik tegen ze ging rooten
- Ik ging ook tegen ze rooten, omdat iedereen constant als onwaardig wordt beschreven, of ze voelen zich schuldig
- Eva is op meerdere manieren en totaal anders persoon dan in boek 1. Dat had voor mij wat meer uitgewerkt morgen worden
- Ik had meer willen geven om Kamil (en nóg meer om Laila), maar die kregen daar te weinig screentime (buiten rampscènes om) voor
- Ik werd echt een beetje sad van hoe het tussen Max en Gwen ging dit boek
Kortom: de auteur mag wat liever voor de personages zijn ;)

Pluspunten:
+ Vooral Max voelde als een realistisch personage, hij heeft me door alle grimmigheid heen gesleept
+ De achtergrondverhalen zijn superinteressant (Gwens trauma's, Xanders worstelingen, Amirs gezondheid)
+ Het is echt retespannend
+ Het verhaal blijft verrassend en onvoorspelbaar
+ Ik root voor Max en Gwen
+ MEER JAMAR ALSJEBLIEFT. Hij deed me denken aan Jesper uit Six of Crows met een eigen twist. Ik hoop echt dat er nog een boek komt waar hij (en Laila trouwens ook) een grotere rol in speelt/spelen.