Leuk, maar did not live up to the hype

TLDR: De wereld die wordt opgebouwd is heel creatief en gaaf, maar toch zitten er in de verhaallijn heel veel clichés. Zonde! Daarnaast knap ik persoonlijk af op al het gezwijmel en hoe snel personages voor elkaar vallen. Toch vond ik het een leuk boek om te lezen en ben ik benieuwd naar meer van Rani De Vadder.

Ik moest in het begin heel erg wennen aan de schrijfstijl met ouderwetse woorden en lange zinnen, maar na twee hoofdstukken is het prima te doen. Waar ik wel het hele boek tegenaan heb gehikt is het overdadige gebruik van nadruk door middel van accenten (schreeuwerig) en het onderbreken van zinnen met streepjes.

De Corvus zijn heel gaaf bedacht, maar het wordt voor mijn doen te gehaast verteld. Deed me ook wel heel erg aan de drie broers van HP denken. Uit deze legende had de auteur veel meer uit kunnen halen. Ik snap wat betreft die verhaallijn ook niet helemaal wat er precies gebeurt of waarom. Hoezo veranderen sommige Corvus zo radicaal van gedachten? Meer backstory meer beter.

Mijn complimenten voor het uitwerken van de roodharige furie. Ze zit ijzersterk in elkaar en met haar heb ik écht een band op gebouwd. Een spin-off van haar zou ik zeker gaan lezen. Daarnaast vind ik het verhaal achter de tattooages heel creatief en eigenlijk ook een integraal onderdeel van het hele boek.

Wat ik helemaal niet begrijp is dat Khala meerdere malen de meester van de dood wordt genoemd. Waarom moeten ze dan nog een zoektocht beginnen naar een dolk? Dat lijkt me niet voor de hand liggend. Later wordt het wel uitgelegd, maar die gedachtegang verklaart niet waarom Khala ervoor kiest om de dolk te gaan zoeken.

Wat ik nog meer jammer vond:
- Het is wel heel toevallig dat Khala een vriendelijke boer tegenkomt tijdens haar tocht
- 'Jij bent speciaal'-cliché uitleg voor waarom een jongen als een blok voor een meisje valt
- Er wordt een beetje een slappe uitleg gegeven voor het 'jij bent de uitverkorene' cliché
- De identiteit van de zwarte slang vind ik een beetje makkelijk
- De plottwist rondom Vex' ouders zag ik van mijlen ver aankomen
- Ik heb niet echt een band kunnen opbouwen met personages, omdat ik veel van hun persoonlijkheid miste. Dreigementen van de opperheer rondom Ra doen mij dus erg weinig en dat is zonde. Ik bedoel: wat is het lievelingseten van Khala? Wat zijn haar guilty pleasures? Wat is haar grootste 'zonde'? Meerdere personages voelen gewoon niet als 'echt mensen' aan ofzo
- Bladzijde 300-306... Ik wil geen spoilers geven, maar als je het gelezen hebt, snap je hopelijk waarom dit het hele verhaal voor mij verpest heeft en alle impact heeft weggezogen
- Het einde vond ik cliché