Zoetsappig en random, maar wel heel origineel

Ik had van dit boek verwacht dat het spannend en science-fictionachtig zou zijn. Ik heb hem van een vriendin geleend die hem aanraadde en ik had eigenlijk alleen een quote gelezen over het verhaal, niet de flaptekst zelf. Dat was een fout, want mijn verwachtingen klopten helemaal niet. Dit boek is denk ik leuk voor meisjes van 16 die een luchtig science-fiction boek zoeken, maar helaas zit ik niet in die doelgroep.

Elena kwam op mij over als een dramatisch verwend nest, omdat je meteen in haar tantrum valt. Er wordt niet eerst uiteengezet hoe diep haar relatie met Mason is, maar ze flipt meteen over dat haar Animax niet aan haar verwachten voldoet. Dat is ontzettend zonde. Daarnaast begint het boek met een lijst van definities, terwijl er ook in het verhaal zelf vaak een informatiedump gegeven wordt. Daarnaast worden veel dingen onnodig vaak herhaald. Dat haalt de flow eruit.

De quote die ik gelezen had ging over dat Animax nog beter zou zijn dan Pokémon. Daar valt wat voor te zeggen, maar het punt dat ik eigenlijk wil maken, is dat de vergelijking met Pokémon afdoet aan het verhaal. Ik ging met die wereld het verhaal in en merkte dat hoofdstuk één heel veel gelijkenissen heeft met aflevering 1 van Pokémon. Zonde, want dan krijg je weer hele andere verwachtingen. Daarnaast is dit verhaal sterk en origineel genoeg om zonder die vergelijking te bestaan.

Het leest lekker weg, maar de auteur kan in schrijfstijl zeker nog groeien. Veel woorden worden vaak gebruikt (ipv synoniemen) en alle personages gebruiken dezelfde woorden. Ik word meestal niet goed meegenomen in de gedachtegang van characters en er zit veel tell ipv show in. Helemaal omdat het heeeeeel veeeeeel om liefde gaat, is dat show don't tell juist belangrijk.

Dan heb ik een hele hoop vragen die niet beantwoord worden:
1. Waarom is een Derde Wereld oorlog nodig geweest? Deze wereld had zich makkelijk in een andere tijd of op een andere planeet kunnen afspelen zonder dat je er een rede voor had moeten geven. Het is nu tussen neus en lippen door benoemd zonder er aandacht aan te besteden. Het is kort door de bocht en voegt eigenlijk niets toe.
2. Waarom bepaalt een test over Animax welke Animax je krijgt, terwijl het gebaseerd wordt op je persoonlijkheid etc.?
3. Hoe werken Animax voor mensen die bi zijn?
4. Wat nou als je onbekende soulmate onder een auto terechtkomt? Ben je dan alleen voor de rest van je leven?
5. Waarom hebben ze geen 'vind mijn soulmate' internet matching systeem als alles zo high-tech is? Hoe is het mogelijk dat het meer dan anderhalf jaar kan duren voordat je je soulmate vindt terwijl je op hetzelfde eiland woont?
6. Eten Animax elkaar niet op?
7. Hoe kan het dat een hardloper gematcht wordt met een luiaard?

Hier kan ik opzich nog wel overheen stappen, maar waar ik echt moeite mee had, is dat mensen alleen toeleven naar het ontmoeten van hun soulmate. Dat lijkt iedereens levensdoel te zijn. Dat vind ik een beetje slap. Daarnaast snap ik professor Animo's motivatie in de laatste paar hoofdstukken echt niet. Het is een beetje all over the place.

Wat is het beste vind aan dit boek gebeurt pas in de laatste 40 blazijdes en dat is echt zonde! De wereld die de auteur heeft opgebouwd, is onwijs gaaf en origineel. Vooral de laatste hoofdstukken zijn ontzettend spannend en je komt steeds meer te weten over hoe de Animax nou werken. Daarnaast is er een plottwist die ik niet per se in die vorm had zien aankomen en vooral de epiloog maakt me nieuwsgierig. Echt jammer dat niet meer van het boek daarop inging, maar meer om hoe moeilijk Elena het met haar liefdesleven heeft. Kortom: voor mij zat er niet genoeg diepgang in, maar voor meisjes van 16 lijkt het me perfect.