Aangrijpend en prachtig geschreven debuut.

“Mijn gedachten gaan eerst anderhalf jaar terug in de tijd en vervolgens een halve meter de grond in. Ik denk aan het briefje dat ik daar heb achterlaten. Mijn keel begint pijn te doen. (…) “Hij bloeit” fluistert Lisette tussen de tranen door. “hij heeft de winter overleefd. Ons boompje bloeit. Ik ben zo blij.”

Waarom roept een boompje deze emoties op?

Carlo ziet zichzelf niet echt als vader, maar na veel twijfelen vindt hij dat hij zijn vrouw Lisette, die een zeer sterke “Kinderwensch” heeft, een kind niet mag ontzeggen. Als een zwangerschap maar uitblijft, besluiten ze medische hulp in te roepen. Hun leven wordt gaandeweg meer en meer beheerst door het proberen om een kindje te krijgen en dit begint ook steeds meer invloed op hun functioneren en relaties met anderen te krijgen. Ze gaan van verlangen naar hoop naar geluk naar intens verdriet en weer naar hoop en bij Carlo komt af en toe de twijfel of hij dit wel wil weer naar boven.

Gaat dit boek over IVF? Ja, maar het is zo veel meer dan dat en ook zeker het lezen waard als je niet geïnteresseerd bent in IVF. Het is mooi en gelaagd opgebouwd en gaat over hoe ver je bereid bent te gaan, het omgaan met tegenslagen en verlies en wat verdriet met je doet. De vlotte schrijfstijl, de humor, het volledig ontbreken van ook maar het kleinste beetje zelfmedelijden en de zeer rake beschrijvingen van pijn en emoties maken dat je dit boek in een ruk uit wilt lezen. Het is een aangrijpend en indrukwekkend debuut en ik hoop dat de auteur het niet bij dit ene boek laat.