Waar roddels toe leiden

Huisje Boompje Beest
Roos Schlikker
Aantal pagina’s 256
Genre: literaire fictie
Uitgeverij: Atlas
ISBN 9789025450472
Waardering: 3 sterren

Roos Schlikker (1975) is als journalist en schrijfster werkzaam. Ze schrijft al jarenlang voor Het Parool, Volkskrant Magazine, Vrij Nederland en HP/De Tijd.
Ze heeft inmiddels meerdere columns geschreven voor Libelle en Linda. In “We rommelen maar wat aan”, zijn haar columns over het moederschap gepubliceerd.
Huisje, boompje, beest is haar debuutroman. De cover is mooi zomers weer gegeven, met een barbecue op het gras bij de schutting. De blauwe kleur van de cover en de gele letters doen zonnig aan.
De titel is wel leuk gekozen, daar in het verhaal o.a. het gezin, tevreden zijn met wat je hebt, omgaan met ontluikende pubers en sleur in het huwelijk naar voren komen. Kortom doorsnee mensen uit de samenleving.
Het is geen inspannend leesboek, lekker om op vakantie te lezen.
In een rustige, soms banale verhaalstijl, met korte zinnen en niet al te lange hoofdstukken wordt er weergegeven hoe levens kunnen veranderen door gebeurtenissen en praatzieke mensen. Al de personages hebben hun eigen problemen, die op een soms komische wijze verhaald worden. Alleen Rob is best wel een schrijnend personage, die nooit meer gelukkig kan worden.
Het is al met al een goed leesbaar verhaal geworden, dat wel diepgang mist.
Er zitten soms gebeurtenissen in het verhaal, die hilarisch zouden kunnen zijn, als ze goed uitgewerkt waren en de betekenis ervan duidelijk was geworden.

Ogenschijnlijk een rustige doorsnee Vinex-wijk, waar nooit wat gebeurd. Hier wonen de in “midlife” crisis verkerende Joris met Lidia en hun kinderen. Joris verslijt de ene na de hobby, alles wat hij opstart is een kort leven beschoren.
Lidia heeft last van boelimia en is onzeker, maar verandert gedurende het verhaal wel.
Naast ze wonen, Ramon met zijn praatzieke vrouw Evelien en dan Jonneke, de altijd ogenschijnlijk vrolijke buurvrouw.
Er wordt gezellig gefeest en gepraat, alleen men luistert niet altijd even goed of helemaal niet.
De rust in de wijk verdwijnt, als de vrijgezelle goed uitziende Rob er komt wonen en contacten legt en vrienden wordt met Joris. Hij leert Joris fotograferen.
Joris leeft in zijn eigen wereldje en breekt er een beetje uit, door toedoen van Rob en zijn contacten met “Petunia” (dakloze).
Rob wordt een graag geziene gast op de buurtbarbeque en ontpopt zich als een vrolijke graag geziene gezellige man. Hij laat evenwel niets over zijn verleden los, alleen over zijn reizen naar het buitenland als fotograaf.
Als Evelien roddels op de tennisclub over Rob hoort, is dit de aanleiding tot schrijnende gebeurtenissen, die het einde van de vriendschap van Joris en Rob inleiden.