Landlijnen en levenslijnen

Je zou denken, na twee boeken over grote wandelingen is het wel klaar. Maar niets is minder waar, het wordt steeds beter! Dit boek overtreft naar mijn mening de vorige boeken. En ja, er wordt weer gewandeld. Bij aanvang van het boek is het met Moth slecht gesteld, het lijkt erop dat de degeneratieve, parkinson-achtige ziekte waar Moth aan lijdt, nu echt een stadium verder is. Raynor is wanhopig, en met in haar achterhoofd de wonderbaarlijke effecten van de vorige wandelingen op de gesteldheid van Moth stelt zij voor een nieuwe wandeling te gaan maken, in de Schotse hooglanden. Misschien dat ook deze keer....mag ze dat hopen?
Moth ziet het eigenlijk niet zitten maar laat zich overhalen. Aanvankelijk lijkt het toch geen goed idee, de route door de hooglanden is zwaar, te zwaar voor Moth en Raynor voelt zich erg schuldig. Maar dan volgt een langzame omslag en wat een maand wandelen had moeten zijn wordt 4 maanden, en 1600 km van Schotland naar Cornwall. Het boek zit vol bespiegelingen, over de lijnen die wij in ons eigen en andermans leven trekken, en over het spanningsveld tussen mens en natuur, over bioversiteit, en natuurlijk de prachtige natuurbeschrijvingen die we kennen uit haar vorige boeken. En aan het eind maakte mijn hart een sprongetje. Wil je weten waarom? Lezen, dit boek!