Aandoenlijke memoire van een vrouw en haar ekster

Ik houd erg van boeken over de relatie tussen mens en dier, en die tussen Frieda Hughes en een uit het nest gevallen baby ekster is een hele intense. Frieda Hughes is de dochter van Sylvia Plath en Ted Hughes, maar zo wil zij niet gekend worden, zij is immers veel meer dan dat. Bijvoorbeeld dichter en kunstschilder. Uit deze memoire blijkt wel dat ze het schrijftalent van haar beide ouders heeft geërfd, want het is erg mooi geschreven. Na een aantal omzwervingen koopt Frieda een vervallen soort van landhuis op het platteland van Wales, waar ze wil 'wortelen' en rust hoopt te vinden. Ze heeft een relatie met een Australiër, eveneens kunstschilder, maar die noemt ze steevast The Ex, omdat ze aan het eind van het boek (op een nare manier) uit elkaar gaan.
Na een storm waait een eksternest uit een boom in haar tuin en ze ontdekt bij het wieden naast 2 dode jongen ook een nog levende. Die haalt ze in huis om te verzorgen en ze noemt hem George. Wat volgt is zowel een 'n stuk uit het leven van George (soms erg komisch en getuigend van de intelligentie van deze vogels) als van Frieda zelf. Zij hecht zich zo aan de vogel dat ze hem eigenlijk niet meer kan loslaten, hoewel ze weet dat ze dat toch moet doen. In de intro van het boek vertelt ze al dat George zich zelf uiteindelijk heeft losgemaakt maar toch komt het als een verrassing en zit je als lezer een beetje mee te treuren met Frieda. Gelukkig heeft ze ook nog 3 honden om van te houden want van The Ex moet ze het niet hebben.
Daarna haalt ze een oude kraai in huis om hem nog een paar goede weken te geven, en daar zat ik opeens (weer) met Frieda mee te huilen.
Inmiddels woont ze zonder The Ex maar met honden, een slang en een aantal uilen.
Fijn boek!