Hoe een haas een vrouw vangt

Wat doe je als je midden in de winter een pas geboren haasje voor je huis ziet liggen?
Chloe Dalton heeft zich, door corona genoodzaakt, teruggetrokken in haar huis op het Engelse platteland. Ze twijfelt, want ze weet ook: eenmaal aangeraakt zal het beestje door de moeder verstoten worden. Maar als het er 's avonds nog ligt, besluit ze het op te pakken en mee naar binnen te nemen. Tja, en dan? Op internet staat niets over het grootbrengen van een haasje (in het Engels heeft een jong haasje een eigen naam: een 'leveret') dus ze vraagt het aan haar zus, die op een boerderij woont. Die brengt een emmer melkpoeder voor weeslammetjes. Het haasje blijkt het daar prima op te doen en daarmee start het avontuur van het grootbrengen van het haasje. Je denkt (nou ja, ik dacht) oh weer zo'n verhaal over het grootbrengen van een wild dier en dat het een huisdier/huisgenoot wordt etc. Het eerste deel klopt, maar het tweede deel niet want Chloe is zich er terdege van bewust dat een haas een wild dier is dat niet in een huis thuishoort en doet er alles aan om ervoor te zorgen dat het beestje niet tam wordt. Ze sluit het niet op, geeft het geen naam en pakt het niet vast, behalve om het te voeden. Toch ontstaat er een relatie maar hoe en waarom ga ik niet prijsgeven. Het gebeuren brengt echter ook een grote verandering in Chloe te weeg; daar waar ze vóór corona eigenlijk altijd aan het werk was en als ze niet op reis was in Londen woonde, werd ze zich er nu van bewust dat ze eigenlijk voortdurend een rol speelde die haar niet paste. Ze raakt gehecht aan het ritme en de rust die het grootbrengen van haasje met zich meebrengt en ze gaat op een andere manier kijken naar de natuur en haar bewoners. Ze realiseert zich ook dat wij de landbouw en het landschap om ons heen zo veranderd hebben dat het steeds moeilijker wordt voor wilde dieren als hazen om zich staande te houden. Ook probeert ze verandering te brengen in de jachtregels die in het VK gelden, waarbij het hele jaar door op hazen mag worden gejaagd, óók in de periodes dat ze jongen hebben.
De veranderende houding van Chloe tegenover de natuur en onze relatie daarmee en met de dieren daarin beschrijft zij erg mooi en dat tilt dit boek uit boven de genoemde 'ik heb een dier grootgebracht' boeken, ook al zijn ook in die categorie erg goede te vinden.

Chloe Dalton was met dit boek genomineerd voor de Women's prize for non-fiction, die ze niet heeft gewonnen. Het boek The story of a heart van Rachel Clarke (over orgaandonatie) is er met die eer vandoor gegaan.