Het doodgewone leven kan ook verslavend zijn

In mijn recensie van het vorige egodocument van Gerbrand Bakker (Moeder, na vader) schreef ik:
"Ik vind deze egodocumenten van Gerbrand Bakker (eerdere delen: Jasper en zijn Knecht en Knecht,alleen) echt smullen. Ik heb er expres heel lang over gedaan omdat ik niet wilde dat het ophield. Maar ik vind het moeilijk om te zeggen wat het dan is wat deze boeken voor mij zo aantrekkelijk maakt."
Datzelfde gevoel heb ik opnieuw bij dit boek. Op de achterflap van dit boek staat over het vorige boek: "Het is wonderlijk hoe Bakker van niets iets weet te maken.[...] Het zal zijn heldere, pretentieloze stijl zijn, waarbij je je als lezer welkom voelt."
Dat laatste, je als lezer welkom voelen, vind ik heel treffend gezegd. Het is het gewone, het dagelijkse leven waarin je meeloopt, de eerlijkheid ('authenticiteit') van Bakker die zich nergens voor schaamt en zich in zijn eerlijkheid tot jou wendt, de lezer. In dit deel komt hij dichter bij zijn gevoel, want de verdrinkingsdood van zijn broertje in 1969, toen Bakker een jongetje van 7 was, laat zich niet meer wegdrukken. Maar dat maakt dit boek zeker geen somber boek. Er wordt veel gereisd voor lezingen en literaire festivals, en er wordt veel heen en weer gereden tussen het appartement in Amsterdam en het huis in de Eifel. Een huis dat, ondanks de twijfel, aan het eind van dit boek nog steeds niet te koop staat. Ik hoop nu al weer op een volgende deel!