Over muizen, mensen en andere dieren

Dit is weer eens zo'n boek waarvan ik na lezing denk: dit zou iedereen gelezen moeten hebben. Het boek is een mengeling van een egodocument, een 'dierenboek' en een filosofisch getint pleidooi.
Hoewel het boek Muizenleven heet (en het ook deels een observatie van hun leven is) is het echte onderwerp eigenlijk: de rechten van 'niet-menselijke' dieren. Eva Meijer adopteert een aantal groepen voormalige laboratorium-muizen. Het is net corona, dus ze heeft veel tijd om deze dieren te bestuderen. Dit klinkt heel klinisch, maar zij gaat echt met veel gevoel en respect met de muizen om. Op basis van wat ze ziet en daaruit concludeert (muizen kennen vriendschappen, rouw, zorg voor elkaar, zorg voor hun leefomgeving) filosofeert ze verder over hoe wij met andere dieren (immers de mens is ook een dier) omgaan. Wij mishandelen ze, buiten ze uit, doden ze en eten ze op, gebaseerd op ons idee dat andere dieren 'minder' zijn dan wij. Maar dit is natuurlijk niet zo, wij gaan daarbij voorbij aan het feit dat elk dier zijn eigen soort intelligentie heeft, en elke diersoort een eigen taal heeft. Dat wij die vaak niet kunnen begrijpen, betekent niet dat ze daarom minder rechten hebben dan wij, zo redeneert Meijer. Ik kan daar heel ver in meegaan. Echter de ultieme consequentie hiervan is dat we met zijn allen veganistisch moeten worden, en dat is toch wel heel ingrijpend. Vegetarisch, ja. Maar geen eitje meer, geen vis, geen kaas, geen yoghurt, om maar eens wat dingen te noemen, dat gaat ver en ik heb in de praktijk gezien hoe moeilijk het dan is om alle benodigde voedingsstoffen binnen te krijgen. Afgezien van dit concrete probleem is het heel goed dat we over deze dingen nadenken en onze omgang met de dieren om ons heen met andere ogen gaan bekijken. Het boek bevat veel foto's en tekeningen van de muizen.