Niet helemaal wat ik had verwacht

Lang gewacht, en toch gekregen. Dat geeft hoge verwachtingen, dus ik ben heel gulzig op dit boek aangevallen. Er is een lijst van de belangrijkste personages opgenomen en er zit een inlegvel in (in het papieren boek althans) met een korte samenvatting van Otmar's zonen, dus ik dacht weer helemaal op vlieghoogte te zijn. De Jaknikker begint echt in medias res, oftewel midden in het verhaal dat in Otmar's zonen was begonnen. Geen inleiding, gewoon patsboem verder waar we gebleven waren, hoofdstuk 74. Daar begon mijn chagrijn, want ik had veel moeite om er weer 'in te komen'. Daarna volgen 400 bladzijden waarin Ludwig Smit de assistent ('tassendrager') van zijn vader, Johan Tromp, wordt zonder hem te vertellen dat hij zijn zoon is. En waarin Tromp Isabelle Orthel meedogenloos vervolgt wegens smaad. Hiermee verklap ik niets, want deze gebeurtenissen vinden in het begin van het boek plaats en worden dan eindeloos lang uitgerekt. Ik vond dit vreselijk saai, er ontbrak zelfs maar iets van een spanningsboog en ik moest me echt door deze helft heen ploeteren. Buwalda geeft zelf ook aan in een radio-interview dat hij een 'karakterroman' heeft geschreven. Ik vond het helaas geen bijster interessante karakterstudies. Het blijft allemaal tamelijk oppervlakkig en gaat vooral over sex en wraak.
Zo rond blz 400 vind er een opvallende wijziging in toon plaats, ik vond het wat aantrekkelijker proza worden. Maar....dan trekt Buwalda een truc uit de hoge hoed (je zou het een plotwending kunnen noemen) waar ik niet gelukkig van werd: Ludwig leest een manuscript (dat de lezer meeleest, vetgedrukt) en in dat manuscript zit een droste-effect, waardoor er opeens twee manuscripten zijn. Die manuscripten gaan door elkaar lopen en zelfs met elkaar in gesprek. Ik vind mezelf redelijk slim maar hier was ik toch regelmatig van het padje af. De gebeurtenissen gaan ook nogal over de top, worden erg onrealistisch. En alsof het nog niet genoeg is, vindt er nóg een wending plaats waar ik niks over zeg maar je moet er héél goed bijblijven om te snappen wat hier gebeurt. Ik bleef in verwarring achter.
Buwalda was een beetje vaag over dit deel, was dit nu een duologie of kwam er toch een derde deel? Het boek eindigt met hoofdstuk 46 en Buwalda heeft inmiddels aangegeven dat er zeker een derde deel komt en dat hij zit te popelen om eraan te beginnen. Het is te hopen dat er tegen die tijd (6, 7 jaar?) een wat uitgebreidere samenvatting beschikbaar is.
Ik denk dat ik met mijn mening een minderheids standpunt inneem, want ik zie alleen maar 5-sterren waarderingen voorbij komen. Otmar's zonen gaf ik destijds ook 5 sterren. Dus dit is ofwel een wat minder boek, ofwel ik ben zelf veranderd. Het zal het laatste wel zijn. En het komt vast ook wel op de longlist van de Libris Literatuurprijs 2026.