Karaktergedreven

De schrijfstijl van Schwab vind ik heerlijk … woordgebruik, zinsbouw, dialogen, pagina indeling en korte hoofdstukken. Yummie! De vier verschillende werelden vind ik nog steeds prachtig bedacht en mooi uitgewerkt. Dit zijn ze:
>> Grey London - (ruikt naar rook) is als ons eigen London, zonder magie. Eén van de protagonisten, Delilah Bard, komt uit dit nogal saaie London.
>> Red London - (ruikt naar bloemen) thuis van onze hoofdrolspeler Kell, samen met zijn koninklijke familie inclusief prince charming Rhy. Er is een overvloed aan magie in dit London voor een groot deel afkomstig van een rode rivier die de hele stad in een gloed zet.
>> White London – (ruikt naar bloed) een stad die in oorlog is met zichzelf. Overheerst door een boosaardige tweeling, is er nu een oude bekende als nieuwe koning: Holland. Iedereen in deze corrupte stad probeert elkaar te bevechten om de magie en de macht.
>> Black London - we weten niet hoe het daar ruikt en het geheel blijft een mystery. Een verloren stad.

Nog meer dan het eerste deel – toen alles nog nieuw was – is dit vervolg vooral karaktergedreven. Maar dat doet Schwab dan ook op een uitstekende manier. Laat ik ze dus even voorstellen:
>> Kell – De krachtigste magiër, jong en onstuimig, grote mond maar een klein hartje. Met veel liefde geadopteerd door de koninklijke familie.
>> Rhy – De troonopvolger in Red London. Lastige ouders, bijna letterlijk verknoopt aan zijn stiefbroer Kell en zit bovendien ook nog eens met zichzelf in de knoop.
>> Delilah Bard – Onze eindelijk teruggevonden piraat. Stoere meid, zegt iets te vaak ‘van mij is er maar eentje’. Hopeloos verliefd op Kell.
>> Alucard – Onze splikplinternieuwe kapitein met een paar grote geheimen voor ons allemaal.

De karakters worden door Schwab uitvoerig neergezet, vooral op emotioneel niveau. Dat zet de lezer op de voorste rij bij alle verwikkelingen. Brengt me bij het plot dat – zoals vaker bij een karaktergedreven verhaal – toch een beetje het onderspit moet delven. Het boek start heel sterk met Delilah Bard die haar plek bevecht op een piratenschip. Ook de laatste paar hoofdstukken zijn weer van een heel hoog niveau. Maar … daar tussenin … weinig schot in de zaak. Het grote magiër-toernooi maakt het deels goed, maar ook dan wordt het nooit echt spannend. We blijven ook te veel hangen in Red London terwijl juist de incidentele bezoekjes aan White London de lezer direct op het puntje van z’n stoel zet. En wat had ik graag een grotere rol gezien voor de onhandige Ned Tuttle uit Grey London. Afijn, hou je van plotgedreven romans, dan is dit tweede deel niet echt iets voor jou.

Dus snel terug naar de vier hoofdrolspelers. Het is mooi om te zien hoe krachtig Delilah zich aan haar verleden weet te ontworstelen en hoe ze in haar onverschrokkenheid voor het eerst de liefde ontdekt. Ze mag van mij nog veel meer het stoere wijf worden dat ik in haar zie. De haat liefde verhouding tussen de ‘broers’ Kell en Rhy golft op en neer en dat vuurtje wordt nog eens aangewakkerd door de nieuwkomer Alucard. Een heerlijke grote bijrol boordevol onverwachte momenten … ik viel bijna van mijn stoel op pagina 306! WTF!!

Hoewel er dus weinig voortgang zit in het verhaal, is het tempo nooit laag door de snelle groei en ontwikkeling van het illustere viertal.
Het einde was weer superspannend dus deel drie komt heel snel aan de beurt.
Can’t wait.