mwah

De lezers zijn verdeeld over deze Southern Reach trilogie. Er zijn er heel veel laaiend enthousiast en tegelijk is er ook een flinke ‘mwah-groep’. Voorlopig hoor ik bij die laatste partij: mwah. Met de nadruk op voorlopig. Volgens mij is dit een trilogie waarbij het lastig is om over de individuele delen een oordeel te geven. Toch enkele eerste bevindingen.

Ik bewonder het schrijverschap dat hier echt vanuit vakmanschap wordt uitgeoefend. VanderMeer’s stijl is mooi, bevreemdend en atmosferisch. De liefhebber moet dit boek gelezen hebben, het is gewoon genieten. De term ‘atmosferisch’ kan echter ook doorslaan naar saai, en dat is wat hier gebeurt. De stijl overwint het van de verhaallijn. De protagonist verdwaalt steeds verder in haar eigen reflectie en komt daarbij los te staan van het verhaal, waardoor ik als lezer automatisch ook los kom te staan van datzelfde verhaal. Daarbij komt dat de leden van de expeditie van te voren gehypnotiseerd blijken te zijn. Onderdelen van het verhaal kloppen opeens niet of zijn toch net even anders. Met zo’n onbetrouwbare verteller bekroop mij steeds meer het gevoel dat heel Area X een gehypnotiseerde psychologische droom zou blijken te zijn of een soort metafoor over hoe de mens omgaat met de natuur. Dat zou ik echt heel vervelend vinden.

Aan het einde van dit eerste deel wordt er ook niet een tipje van de sluier opgelicht. Je blijft als lezer in het duister tasten. Wat op zich niet zo heel erg is, maar ik had graag net even wat meer gewild.
Op naar deel twee dus...