Vermakelijk begin van de reeks!

Zo'n vijf a zeven jaar geleden waren de boeken van Jackie van Laren een vaste waarde op mijn leeslijst. Van haar meeslepende 'Eilandliefde'-serie tot stand-alones als 'Thuiskomen' en 'De meisjesmagmeet', ik heb ze stuk voor stuk verslonden. Daarna werd het lezen van haar boeken om onverklaarbare redenen wat minder. Toch besloot ik nu eindelijk 'Lentegroen' op te pakken, het eerste deel van haar 'Onder de Bomen'-reeks. En daar heb ik zeker geen spijt van!

In deze roman maken we kennis met Sylvie. Na een pijnlijke relatiebreuk besluit ze rigoureus het roer om te gooien. Ze verhuist samen met haar elfjarige dochter Ties naar Hogerheide, waar ze aan de slag gaat als boswachter. Een frisse start in een groene omgeving klinkt heerlijk, maar in de praktijk blijkt het lastiger dan gedacht. De bewoners kijken haar aanvankelijk vooral aan als ‘die zielige alleenstaande moeder die geen idee heeft waar ze aan begint’. Maar Sylvie laat zich gelukkig niet zomaar uit het veld slaan.

Gaandeweg vindt ze steun bij Freek, de landgraaf van het dorp. Een bijzondere man: hij is behoorlijk briljant achter de computer – hij werkt zelfs als ethisch hacker voor de AIVD – maar sociaal gezien allesbehalve handig. Hij sluit zich het liefst op in zijn huis, tot Sylvie en Ties zijn leven binnenwandelen. Hun komst dwingt hem om uit zijn schulp te kruipen en stukje bij beetje leert hij dat er helemaal niets mis is met wie hij is.

'Lentegroen' van Jackie van Laren

Nu kan ik nog veel meer vertellen over dit verhaal, maar veel leuker is om te laten weten wat ik van 'Lentegroen' vond. Wat mij meteen opviel tijdens het lezen, is hoe beeldend Jackie van Laren schrijft. Je ziet het gebied waar Sylvie en Ties neerstrijken bijna voor je, ruikt de frisse boslucht en voelt je meteen thuis in Hogerheide. Tijdens het lezen kun je je echt even je eigen omgeving vergeten en je wanen in dit knusse dorpje. Niet zozeer als buitenstaander, maar juist als (onzichtbare) schim die langzaam maar zeker een inkijkje krijgt in het leven en vooral het hoofd van de karakters. En dat is oprecht knap gedaan.

Toch zijn het vooral de karakters die dit verhaal bijzonder maken. Naast de stoere Sylvie (die je oprecht een nieuwe start gunt), heeft Jackie ervoor gekozen om ook een groot deel van dit verhaal te vertellen vanuit Freek. En dat werkt verrassend goed. Hij is eens geen gladde hunk die alles voor elkaar heeft, maar een echte man van vlees en bloed inclusief zijn onzekerheden. Je kunt ook wel zeggen dat ie een tikkeltje onhandig is en soms wat stug, maar juist hierdoor is hij ook weer ontwapenend. Echt iemand die je alle geluk van de wereld gunt, hoe hij het dan ook voor zich ziet.

En dan is er Ties nog, Sylvies elfjarige dochter. Ze is slim, een tikkeltje eigenwijs en brutaal op momenten en absoluut niet iemand die zich zomaar onder de tafel laat praten. Maar ook iemand met een onwijs groot hart en veel liefde voor haar moeder. Zij brengt met haar pit en warmte in tegenstelling tot Sylvie en Freek weer zo'n andere dynamiek het verhaal in, zoveel dat je bijna vergeet dat ze nog maar elf is.

Conclusie

Dus ja, als je mij zou vragen of dit boek smaakt naar meer, is het antwoord absoluut 'ja'. 'Lentegroen' is namelijk een boek dat precies die fijne mix heeft waar Jackie van Laren (in ieder geval bij mij) om bekendstaat: toegankelijk, herkenbaar, levensecht en gevuld met karakters die je in je hart sluit. Het is bovendien een frisse start van een vierdelige serie, waar nog van alles open ligt. Ik ben heel benieuwd wat Jackie van Laren nog allemaal verzint voor 'Zomerloof', 'Herfstrood' en 'Winterzon', die stuk voor stuk over Freek en Sylvie gaan!