Nieuwsgierig door de titel en de cover.

Een cover die je nieuwsgierig doet uitkijken naar het verhaal binnenin? Ja … Ik was meteen verkocht toen ik de boekenomslag en titel zag van : De jongen die z’n ouders liet verdwijnen. Of ik wou meedoen met de blogtour. Count me in, hier moest ik niet over twijfelen.
De auteur was ook geen onbekende voor mij. Zijn vorige boek : “Het dagboek van de grote boze wolf” had ook al een diepe indruk op mij gemaakt. Hilarisch en grappig geschreven, zijn toch één van de basisbegrippen die men in jeugdboek wil terugvinden.
Ook dit boek leest weer heel vlot en bevat dolkomische, fantasierijke situaties. Ik had het boek dan ook heel snel uit.
“De jongen die z’n ouders liet verdwijnen is een verhaal met enkele hedendaagse bruikbare thema’s die op een amusante manier worden opgelost.
Boos worden en omgaan met woedeaanvallen is er een van. Het verhaal laat je aanvoelen dat je in heel wat situaties niks oplost als je jouw agressie niet zelf onder controle krijgt. De oplossing die Harrison krijgt na zijn woedeaanval op een verjaardagsfeestje , zorgt voor heel wat grappige momenten. Een komische uitkomst wat het zwart gat hem allemaal aan kansen aanbiedt, om ongewenste personen, broccoli te doen verdwijnen. Maar blijft het hierbij? Of juist niet.

Een verhaal die kinderen laat inzien dat ze met heel wat kieskracht kunnen proberen om de juiste keuze’s te maken. Een uitkomst die we de kinderen soms beter zelf laten uitzoeken. Geprikkeld worden door het probleem en zelf helpen meezoeken naar de juiste oplossing, doen hen zoveel verder staan in hun ontwikkeling. Met dit verhaal kom je hier al heel ver mee.
Het aangename in dit verhaal is dat Harrison zo mooi omschreven wordt dat hij weg kan komen met zijn woedeaanvallen. Je wil echt samen met hem op zoek gaan naar de juiste oplossing.

De zwart-witte illustraties van Emanuel Wiemans versieren hier een daar een bladzijde. Zij geven de jonge lezer dat extra rustmomentje. De tekeningen ondersteunen de tekst en zullen de aanzet zijn om luidop te gaan lachen. Ze zullen zeker gebruikt worden om andere kinderen aan te zetten om het boek ook te gaan lezen.
Na het verhaal krijg je ook nog een stukje wetenschap. Het leert je nog iets extra over zwarte gaten. Want die bestaan dus wel echt hé!
Ik snap dat dit verhaal wordt aangeraden voor kinderen vanaf acht jaar.
Jongere kinderen zitten soms nog echt in de knoop met het uiten van hun gevoelens. En dan is een extra manier van aanpakken, altijd een mooie aanvulling.
Dus als ze zelf nog niet tot lezen komen is het samen voorlezen van dit boek ook een mooie uitkomst.