Sympatieker dan Sherlock

Arrowood vs Sherlock Holmes. In het Londen van eind 19e eeuw is de keuze makkelijk. Zonder twijfel de aristocratische Sherlock. Hij weet ook altijd met zijn zaken in de krant te komen, dit in tegenstelling tot Arrowood. Onterecht in mijn ogen. Het is appels met peren vergelijken. Sherlock lost zijn zaken op dmv deductie en wetenschap, terwijl Arrowood meer een gevoelsmens is, en zich laat leiden door emotie, gevoel van onrecht.

Van beide fictionele figuren heeft Arrowood duidelijk mijn sympathie, al is hij soms ook een olifant in een porseleinkast, zijn hart zit op de goede plaats. Zoals in dit boek ook duidelijk blijkt als hij opkomt voor de zwakzinnigen in de samenleving.

Ik gebruik bewust het woord zwakzinnigen omdat ze zo in de tijd dat het boek zich afspeelt werden genoemd. De schrijver begint ook met een verklaring waarin hij uitlegt dat hij vanwege de tijdgeest toen, bepaalde termen gebruikt. Termen die nu bijna ondenkbaar zijn. En ik moet eerlijk zeggen dat ik wel even heb moeten wennen aan de terminologie.

Het verhaal begint met de vraag van ouders of Arrowood of hij hun zwakzinnige dochter terug naar huis wil halen, want ze wordt tegen haar wil vastgehouden, volgens de ouders.

Wat volgt is een ongelofelijk verhaal over misbruik van de zwakkeren in de samenleving. Als goedkope arbeidskracht, maar aan de andere kant ook als melkkoe vanwege verschillende regelingen die er zijn. Zelfs moord wordt niet geschuwd.

Naarmate ik verder in het verhaal kwam, hoe meer mijn woede toenam, gelijk op met de woede van Arrowood.

Het verhaal mag zich dan eind 19e eeuw afspelen, op heel veel gebieden zou je het zo naar deze tijd kunnen kopiëren. Want op het gebied van hoe we omgaan met de zwakkeren in de samenleving is er nog steeds heel veel te leren.

Een sociale aanklacht binnen een spannend verhaal. Ik heb genoten! Mijn oordeel: GOED