Lezersrecensie
Happy ending
Nelleke Noordervliet is een Nederlands schrijfster die al een indrukwekkend oeuvre op haar naam heeft staan, hetgeen in 2018 bekroond werd met de Constantijn Huygens-prijs. Dat ze een Rotterdamse is, is duidelijk te merken in haar roman “Wij kunnen dit” die in 2022 verscheen. Het decor van de Rotterdamse wijk Kralingen is voor insiders een feest der herkenning.
Tegen de achtergrond van dit nuchtere, zakelijke Rotterdam volgen we een fase uit het leven van de voortploeterende Helen en haar dolende partner Leo. Helen runt samen met haar oude, zieke vader een noodlijdende boekhandel in een buurtwinkelcentrum. Met handen en voeten is ze gebonden, door de boekhandel, haar vader, en door haar aangeboren lichamelijke beperking. Stiekem droomt ze van vrijheid, haar grenzen verkennen. Iets waar haar moeder Ank destijds geen problemen mee had. Zij vertrok toen Helen jong was met de noorderzon om haar geluk elders te beproeven.
En dan Leo. Een, net zo dolende, nieuwe klant van Helen. Alle vrijheid die hij als ongebonden en uiterst geslaagde ondernemer heeft verworven ruilt hij in voor een sabbatical om een trip down memory lane te maken, op zoek naar de identiteit van zijn jong overleden ouders.
De prille relatie tussen Helen en Leo bestaat uit een voortdurende dans van aantrekken en afstoten, waarbij bindingsangst telkens op de loer ligt. De geliefden communiceren in een heel bijzondere taal. Ze mailen elkaar, waarbij ze de rol aannemen van Sappho en Anaximander uit het oude Griekenland. Een slimme vondst die het onvermogen van de hoofdpersonen om direct met elkaar te communiceren mooi illustreert. Maar deze briefwisseling vertraagt het verhaal en gaat op den duur ook wat vervelen.
Nelleke Noordervliet vertelt de zoektocht naar zingeving en identiteit van haar protagonisten in mooie, kloeke taal. Regelmatig moet je als lezer glimlachend even stilstaan bij de rake beeldspraak:
“De basso continuo van het verleden was mee gaan zingen, heel zachtjes, heel voorzichtig, ogenblikkelijk genegen weer te zwijgen.”
“Nu was de kus gekomen en Sneeuwwitje was in de war. Hup, terug in de glazen kist. Schijndood was makkelijker dan onzeker leven.”
Tot ver in deze roman neemt de schrijfster voldoende tijd om de gebeurtenissen, die ten grondslag liggen aan de onrust van Helen en Leo, ruimschoots aan bod te laten komen. In de laatste vijftig bladzijden verandert er iets. Het is de lezer al wel langere tijd duidelijk dat beiden niet gelukkig zijn met de situatie en het wachten is dan ook op een kentering. Deze wending komt er inderdaad. Echter, zó vlotjes dat het je als lezer overvalt. Hier mist het evenwicht. De nood aan een happy end lijkt te groot, en de oplossing wat te gemakkelijk. Gelukkig kan de lezer na het open slotakkoord toch nog wat verder mijmeren..
Al met al een fijne, prettig leesbare roman die liefhebbers van mooi taalgebruik en thematiek als bindingsangst, zingeving en bestaansrecht zeker zullen kunnen waarderen.
Vier sterren
Tegen de achtergrond van dit nuchtere, zakelijke Rotterdam volgen we een fase uit het leven van de voortploeterende Helen en haar dolende partner Leo. Helen runt samen met haar oude, zieke vader een noodlijdende boekhandel in een buurtwinkelcentrum. Met handen en voeten is ze gebonden, door de boekhandel, haar vader, en door haar aangeboren lichamelijke beperking. Stiekem droomt ze van vrijheid, haar grenzen verkennen. Iets waar haar moeder Ank destijds geen problemen mee had. Zij vertrok toen Helen jong was met de noorderzon om haar geluk elders te beproeven.
En dan Leo. Een, net zo dolende, nieuwe klant van Helen. Alle vrijheid die hij als ongebonden en uiterst geslaagde ondernemer heeft verworven ruilt hij in voor een sabbatical om een trip down memory lane te maken, op zoek naar de identiteit van zijn jong overleden ouders.
De prille relatie tussen Helen en Leo bestaat uit een voortdurende dans van aantrekken en afstoten, waarbij bindingsangst telkens op de loer ligt. De geliefden communiceren in een heel bijzondere taal. Ze mailen elkaar, waarbij ze de rol aannemen van Sappho en Anaximander uit het oude Griekenland. Een slimme vondst die het onvermogen van de hoofdpersonen om direct met elkaar te communiceren mooi illustreert. Maar deze briefwisseling vertraagt het verhaal en gaat op den duur ook wat vervelen.
Nelleke Noordervliet vertelt de zoektocht naar zingeving en identiteit van haar protagonisten in mooie, kloeke taal. Regelmatig moet je als lezer glimlachend even stilstaan bij de rake beeldspraak:
“De basso continuo van het verleden was mee gaan zingen, heel zachtjes, heel voorzichtig, ogenblikkelijk genegen weer te zwijgen.”
“Nu was de kus gekomen en Sneeuwwitje was in de war. Hup, terug in de glazen kist. Schijndood was makkelijker dan onzeker leven.”
Tot ver in deze roman neemt de schrijfster voldoende tijd om de gebeurtenissen, die ten grondslag liggen aan de onrust van Helen en Leo, ruimschoots aan bod te laten komen. In de laatste vijftig bladzijden verandert er iets. Het is de lezer al wel langere tijd duidelijk dat beiden niet gelukkig zijn met de situatie en het wachten is dan ook op een kentering. Deze wending komt er inderdaad. Echter, zó vlotjes dat het je als lezer overvalt. Hier mist het evenwicht. De nood aan een happy end lijkt te groot, en de oplossing wat te gemakkelijk. Gelukkig kan de lezer na het open slotakkoord toch nog wat verder mijmeren..
Al met al een fijne, prettig leesbare roman die liefhebbers van mooi taalgebruik en thematiek als bindingsangst, zingeving en bestaansrecht zeker zullen kunnen waarderen.
Vier sterren
2
Reageer op deze recensie
