Zondagskracht : een ode aan rust, hondenliefde en echtheid

Zondagskracht, het slotdeel van Judith Vissers Zondagstrilogie, heeft me diep geraakt. Het is zo’n boek dat je niet alleen leest, maar ook voelt. Een verhaal dat binnenkomt, soms zacht en troostend, soms confronterend en rauw – maar altijd eerlijk.

Wat me meteen opviel, was hoe herkenbaar de gevoelens en situaties zijn die Jasmijn doormaakt. Haar verlangen naar rust, structuur en overzicht, haar worsteling met onverwachte prikkels, haar nood aan een veilige cocon – het is allemaal zó realistisch beschreven dat je als lezer met haar meebeweegt. Niet als buitenstaander, maar vanop de eerste rij.

Maar wat mij het meest raakte – en wat voor mij persoonlijk enorm herkenbaar is – is de diepe band die Jasmijn heeft met haar honden. De manier waarop zij haar rust, haar kracht en haar veiligheid vindt bij hen, is zó oprecht en raak beschreven. Geen grote woorden, geen overdreven sentiment, maar precies goed. Het is die stille aanwezigheid, die blik, dat zachte snuffelen in moeilijke momenten – de pure liefde en onvoorwaardelijke steun van een dier dat er gewoon is. Dat raakte me misschien nog het meest, omdat ik weet hoe essentieel die connectie kan zijn.

Sommige stukken in het boek zijn blijven hangen – niet omdat er iets spectaculairs gebeurt, maar juist omdat de emoties zo echt zijn. Judith Visser slaagt erin om autisme niet als diagnose of label te tonen, maar als een manier van zijn. Ze laat je van binnenuit voelen hoe het is om de wereld op Jasmijns manier te beleven. Zonder filter, zonder oordeel, maar met zachte kracht.

Zondagskracht is een ontroerend en pakkend boek, dat niet alleen het verhaal afrondt van een personage dat je al in je hart had gesloten, maar dat je ook iets laat voelen over jezelf. Over rust, over grenzen, over het belang van verbinding – met anderen, en misschien nog meer: met dieren. Het is een boek dat nazindert, op de mooiste manier.