Een verhaal waar je helemaal in opgaat!

Op de pittoreske basisschool Pirriwee Public eindigt het jaarlijkse ouderfeest in een chaos. Met gillende sirenes. Schreeuwende mensen. Een verbijsterde schooldirecteur. En een van de ouders: dood. Is er sprake van moord, een tragisch ongeluk of van een vreselijk ontspoorde ruzie? Wat de ouders van Pirriwee Public zullen leren is dat soms de kleinste leugens het aller gevaarlijkst zijn…

Jane is naar Pirriwee verhuist, een plaatsje aan de kust. Ze kent er niemand. Ze worstelt nog steeds met een ervaring uit haar verleden die ze nog niet verwerkt heeft. Ze hoopt op een nieuwe start. Als ze op de introductiedag van de nieuwe school voor haar zoontje Ziggy Madeline haar voet ziet omzwikken, had ze het liefst doorgereden, maar ze stopt. Het blijkt dat Madeline, net als Jane onderweg is naar dezelfde introductiedag. Chloe, het vijfjarig dochtertje van Madeline zal in dezelfde klas komen als Ziggy.

Madeline die net die dag veertig wordt trakteert op koffie bij Tom, een koffiehuis op het strand. Daar leert Jane Celeste kennen. Ook haar tweelingzoontjes komen in de klas bij Chloe en Ziggy. Het klikt tussen de drie en vooral Madeline is maar wat happy dat ze de jonge Jane onder haar vleugels kan nemen. Celeste lijkt het trouwens goed voor elkaar te hebben. Knap en getrouwd met een knappe, maar vooral rijke man. De tweeling is een kroon op hun huwelijk. Ze heeft het goed voor elkaar.

Drie vrouwen met elk hun eigen problemen en geheimpjes die ze elkaar ontzeggen en die niets met elkaar gemeen hebben. Tenminste zo lijkt het......


“You hit me, you hit me.
Now you have to kiss me.”
  Schoolpleinversje

***

De inleiding door de ogen van de mevrouw Ponder is best charmant te noemen. Een oudere dame die op de toegangsweg naar de school woont en die alles ziet. De toon is gezet en je hebt direct een goede kijk op de school, de ouders en dat er iets ergs gebeurd is.

Het is een kleine wereld daar in Pirriwee. Moeders aan de schoolpoort, de gekende groepjes die gevormd worden, geroddel en de nodige intriges. Herkenbaar, toch? Als er op die introductiedag een meisje gepest wordt heb je de poppen aan het dansen. En dit is nog maar het begin......

Door je mee te nemen naar zes maanden vóór de schoolquiz laat de auteur je kennis maken met de personages. Geloof me, het zijn er heel wat en in het begin wist ik echt niet wie nu wie was. De opbouw van het verhaal is in het begin onduidelijk en ik begreep de opzet ervan niet goed. Hier komt al vlug klaarheid in, maar de uiteindelijke bedoeling wordt pas echt duidelijk naar het einde. Het is dus in het begin even doorbijten, maar je wordt er, ook nu weer, dubbel en dik voor beloond. Het verhaal draait vooral om Madeline, Celeste en Jane. Het wordt ook verteld vanuit hun perspectief. Deze karakters zijn goed uitgewerkt en je krijgt een mooie kijk op hun leven.

Net als ‘Het geheim van mijn man’ word je ook nu meegezogen in het verhaal. De schrijfstijl is vlot en het verhaal erg herkenbaar. Onder het motto ‘ieder huisje, zijn kruisje’ laat Moriarty je meeleven in een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar denkt te kennen.

Het verhaal leest lekker weg en eens je erin zit is het moeilijk het boek weg te leggen. Ook nu weet de auteur de ‘spanning’ erin te houden tot het einde. Door in het heden te starten en terug te gaan tot zes maanden vóór de quiz werkt zij opbouwend naar de plot toe, de fatale quizavond. De vraag die je blijft bezighouden: wie is nu het slachtoffer? Ik had geen idee!

Moriarty laat in haar verhaal zien hoe makkelijk ‘roddels’ of onwaarheden ontstaan. Hoe je iets hoort vertellen en je dit in een heel andere context de wereld in stuurt.... GROTE kleine leugens! Door kanttekeningen te gebruiken van verschillende ouders, krijg je daar als lezer een heel goede kijk op.

Een compliment voor de mooie cover. Die oogt simpel, heeft prachtige kleuren en hij komt op een sublieme manier terug in het verhaal.

‘Grote kleine leugens’ is een verhaal over mensen. Hun dagelijkse aangelegenheden, hun geheimpjes waar ze niet mee naar buiten komen, gewoon omdat het niemand aangaat. Het klakkeloos aannemen dat wat een ander zegt ‘waar’ is. Het zit er allemaal in en is zo herkenbaar! Bovendien weet Moriarty de personages zo levensecht neer te zetten dat ze bijna uit het boek springen. Dat maakt van dit boek een echte pageturner. Een lekker verhaal met de nodige humor en een bijna thrillerachtige spanning waar je helemaal in opgaat!

Rampspoed :-)

4 sterren voor ‘Grote kleine leugens’, dat is een waarheid!

Met dank aan A.W. Bruna voor dit recensieexemplaar