Goed concept waar meer uitgehaald had kunnen worden

In het 18-eeuwse London ontvangt Nella vrouwen in haar verborgen apotheek; niet voor de verkoop van geneesmiddelen, maar voor de verkoop van gif aan vrouwen die van hun man af willen. Wanneer de 12-jarige Eliza in haar apotheek verschijnt ontstaat er een bijzondere wending. In het heden brengt voormalig historica Caroline in haar eentje een bezoek aan London, treurend om haar overspelige man. Tijdens een toeristenattractie vindt zij een oud apothekersflesje in de rivier de Theems. Door interesse gewekt gaat zij hierna op onderzoek uit, maar dit heeft gevolgen voor zowel het verleden als het heden.

Vanaf het begin schetst Penner een mooi beeld van de apotheek en het leven van Nella. De ruimte, de planken en elk hoekje wordt gedetailleerd beschreven, wat ervoor zorgt dat de apotheek voor je gaat leven als lezer. Ook wordt de omgeving mooi beschreven en waan je je meteen in London in de 18de eeuw, wat fijn is als ingang van het boek.

Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven vertelt. Vanuit het verleden lezen we mee met apothekeres Nella, die zich zwaarmoedig voelt tegenover haar werk en beschrijft dat alle leugens en misdaden haar ‘van binnenuit verrotten’ en de 12-jarige Eliza, die naïef maar vastberaden is om Nella te helpen en meer te weten te komen over de apotheek en de praktijken die zich daar afspelen. In het heden volgen we Caroline die als voormalig historica wordt geïntrigeerd door de vondst van een oud apothekersflesje in de Theems. De personages hadden allemaal hun eigen beweegredenen en achtergrond, maar toch miste ik een bepaalde diepgang. Ook begreep ik niet goed waarom ze bepaalde keuzes maakten en acties uitvoerden. Sommige dingen kwamen op mij ongeloofwaardig over, alsof het alleen zo geschreven was om de richting van het verhaal te bevorderen, in plaats van dat het een natuurlijke reactie van het personage was. Het irriteerde mij bijvoorbeeld hoe Eliza in het donker wordt gelaten door iedereen, omdat ze ‘nog maar een kind is’, terwijl er veel leed bespaard zou kunnen worden als iemand haar dingen uitlegt. Ook vind ik de band tussen Nella en Eliza wat geforceerd. Ik geloof niet dat iemand als Nella die zichzelf als zo gebroken en wantrouwend ziet, een meisje als Eliza zo snel in vertrouwen zou nemen.
Verder wordt er veel tijd besteed aan beschrijvingen van Caroline, haar geschiedenis als historicus waar ze eigenlijk nooit iets mee heeft gedaan en haar leven met haar man James. Ik kon mij niet goed verplaatsen in haar en haar levenskeuzes en het irriteerde me daardoor ook regelmatig wanneer zij aan het klagen was hoe haar leven niet is verlopen zoals ze wilde. Persoonlijk vond ik haar verhaallijn niet veel bijdragen aan het verhaal. Ik heb wel vaker historische romans gelezen met een verhaallijn in zowel het heden als het verleden. Hierbij is het mooi als de rol van het verleden duidelijk in het leven en de maatschappij van de personages in het heden te zien te zijn. Dit vond ik in ‘De verborgen apotheek’ niet goed uit de verf komen. Desondanks waren de personages wel interessant genoeg om als lezer te willen lezen hoe hun verhaal verder gaat.

Ik vond het tempo van het verhaal op het begin wat langzaam. Je leert eerst Nella, Eliza en Caroline afzonderlijk kennen waarbij veel tijd wordt besteed aan hun achtergrond. Dit is niet per se iets negatiefs, maar ik had na een tijdje nog steeds niet het idee dat ik de personages echt kende. Ook duurde het lang voor er daadwerkelijk iets gebeurde. We zitten bijvoorbeeld al even in het verhaal voor Caroline het apothekersflesje vindt, terwijl dat eigenlijk het startpunt is voor de verbinding tussen het verleden en het heden. Gedurende het verhaal komt het tempo er wat meer in, waardoor de spanning voor de lezer beter is opgebouwd. Er volgen alleen een aantal plotwendingen die op mij erg ongeloofwaardig overkomen, met name in de tijdlijn van het heden. Hoezo heeft nog nooit iemand de link naar de apotheek gelegd of de oude deur van de apotheek gevonden voordat Caroline dat deed? Ook vond ik dat de stappen die zij volgde in haar onderzoek ineens wel heel mooi op elkaar aansloten. Ik had vaak het idee dat er een plothole was en dat de schrijfster voor een makkelijke en voor de hand liggende oplossing koos. Dit is iets wat ik als lezer jammer vond, omdat ik denk dat er meer uit het concept van de mysterieuze verborgen apotheek gehaald had kunnen worden.

Kortom vond ‘De verborgen apotheek’ een boek met een goed concept, waar naar mijn mening meer uitgehaald had kunnen worden door de personages diepgaander en geloofwaardiger neer te zetten en niet voor makkelijke of ongeloofwaardige oplossingen voor plotholes te kiezen. Desondanks ging het verhaal in de basis over de zelfstandigheid en kracht van vrouwen, in de 18de eeuw en het heden, en dat is iets wat ik wel kon waarderen.