Een prachtig verhaal van heling, zelfacceptatie en groei in een magische wereld

Celaena, gebroken door het verlies van haar dierbare vriendin Nehemia, is vastbesloten om haar te wreken en het tegen de koning van Adarlan op te nemen. Om de antwoorden te krijgen die ze hiervoor nodig heeft moet ze een reis maken. In het magische Wendlyn bereidt ze niet alleen een strijd met haar vijanden voor, maar voert ze ook een strijd met zichzelf. Ondertussen aan de andere kant van de zee verzamelen haar vijanden zich met maar één doel: het koninkrijk volledig onderwerpen en alle mensen tot slavernij dwingen.

Net als de andere boeken van de serie moest ik er even in komen. Ik moest erg wennen aan de nieuwe setting van Celaena in het magische Wendlyn. Ook werden er veel nieuwe personages geïntroduceerd en waren er meer perspectiefwisselingen dan in de vorige boeken, wat op het begin een beetje overweldigend was. Toen ik eenmaal door die fase heen was las het boek als een trein. Over elke verhaallijn en elk personages wilde ik meer weten. Ik werd in het verhaal gezogen en waande me helemaal in de magische wereld van Sarah J. Maas.

Ik vind de schrijfstijl van Maas wederom fantastisch. Zo gedetailleerd en verhalend, dat ik me helemaal in die wereld bevond. Dit boek focust zich vooral ook op world-building en dat vind ik erg interessant. Je leert samen met Celaena de Fae beter kennen en je komt meer te weten over het verleden van Celaena. Ik ben erg benieuwd wat deze wereld nog in de toekomst gaat brengen.

Het verhaal heeft een goed tempo en bouwt mooi op. Tussendoor zijn er genoeg actiemomenten om de aandacht erbij te houden en verder zijn er veel hints naar dingen die nog te gebeuren staan, waardoor je nieuwsgierig blijft hoe het zal aflopen. Gedurende het verhaal had ik echt geen idee waar het heen zou gaan en ik was zó nieuwsgierig! Waar komen al die mysterieuze lijken vandaag? Hoe gaan de heksen strijden voor de koning van Adarlan? Gaan alle verhaallijnen nog samenkomen? Gaat Celaena zich tegenover de buitenwereld onthullen als de verloren prinses Aelin?

Verder prijs ik Maas wederom om haar beschrijvingen van de personages. Haar personages zijn echt en oprecht. De manier waarop ze hun gevoelens, gedachtes en ontwikkeling beschrijft vind ik prachtig om te lezen. Elk personage heeft een verhaal, diepgang en een hele complexe achtergrond. Je gaat met ze mee op reist en beleeft hun proces in groei en ontwikkeling. Ik vind Celaena/Aelin gewelding. De passie, overtuiging, vurigheid en doorzettingsvermogen die zij uitstraalt vind ik werkelijk waar prachtig. Wat is zij een powervrouw. Ook al kan ik me niet altijd in haar verplaatsen qua persoonlijkheid, toch begrijp ik haar heel goed. Ik begrijp waarom de keuzes die zij maakt de logische keuzes voor haar zijn, ook al zou ik zelf wensen dat ze iets anders zou doen. Ondanks alle pijn en leed blijft ze strijden en komt ze sterker terug dan nooit tevoren. De manier waarop ze samen met Rowan, een machtige Fae-krijger, traint en hoe die twee elkaar steeds beter gaan aanvoelen vond ik schitterend om te lezen. Het verliep allemaal heel natuurlijk en kreeg genoeg tijd om te ontwikkelen. Langzaam pakte het me in, tot het punt dat ik helemaal meegezogen werd in hun verhaal, hun passie, vertrouwen en vriendschap. Celaena's/Aelins verhaal is een verhaal van heling, zelfacceptatie en groei. Ik merkte dat ik gedurende het lezen dat het me raakte en dat ik trots was op haar, op hoe zij van een gebroken en verbitterd meisje veranderde in de krachtige en sterke koningin die ze is. Ik leefde intens mee en heb naar adem happend en op het puntje van mijn stoel de pagina’s omgedraaid.
Verder heb ik erg genoten van de verhaallijn van heks Manon, die wordt getraind om mee te vechten in het leger van de koning van Adarlan. Dit was iets wat ik aan het begin niet had verwacht, omdat ik haar nogal gewelddadig en wreed vond. De verhaallijn van de heksen had een fijn en natuurlijk verloop en Manons trainingsproces met haar wyvern draak was erg interessant. Ook hier pakte Maas me langzaam in totdat ik helemaal werd meegezogen. Manon is echt een sterke en strijdlustige vrouw (ook al ben ik nog steeds een beetje bang voor haar). Ondanks dat ze wordt getraind om wreed en genadeloos te zijn heeft ze het hart op de goede plek en is ze wel degelijk in staat om lief te hebben en te doen wat goed is. Ik ben erg benieuwd hoe zij zich gaat ontwikkelen in het vervolg van de serie.
Ook spraken de verhaallijnen in het oorspronkelijke thuisfront, het glazen kasteel in Klooffort, me aan. Een nieuw personage Aedion, de neef van Aelin, werd geïntroduceerd. Hij speelt als machtige generaal van de koning een dubbelspel door nog steeds trouw te zijn aan Terrasen. Zijn interactie en verhaallijn met de welbekende prins Dorian en kapitein van de garde Chaol, maakte het boek compleet. Zo bleef je als lezer toch nog een beetje de connectie houden met de vorige boeken en kreeg je mee hoe de oorlog aan die kant van de oceaan werd voorbereid.

Zoals ik hierboven al schreef pakte het me langzaam in zonder dat ik het doorhad. Eerst was het allemaal even aftasten en wennen, maar toen had het boek me in zijn grip en vond ik elke verhaallijn fascinerend, meeslepend en opwindend. Elke plotwending spannend en elk antwoord dat ik als lezer kreeg geniaal. Voor mij zijn emoties tijdens het lezen erg belangrijk. Ik moet een boek ‘voelen’. Het moet me raken, me in vervoering brengen en me aan het denken zetten. Dit is iets wat ‘Erfgenaam van Vuur’ zeker heeft gedaan. De passie die ik voelde tijdens het lezen herinnert me eraan waarom ik lezen zo leuk vind. Ik heb het vermoeden dat deze serie wel eens één van mijn favorieten kan worden en ik kan dan ook niet wachten om verder op reis te gaan met Aelin, Rowan, Manon, Chaol en Dorian.