Lieve Victoria... mag ik je een knuffel geven?

Nieuwsgierig en geïntrigeerd door de cover van 'Het Schuilhuis' en de positieve recensies besloot ik dat het tijd was om dit boek te gaan lezen. Historische romans en met name oorlogsromans heb ik altijd erg interessant gevonden en 'Het Schuilhuis' is er één die zeker de moeite waard is.

Het verhaal volgt de 18-jarige Victoria, een meisje uit een welgestelde familie die in financiële problemen komt door de oorlog. Victoria wordt aangespoord om met haar rijke jeugdvriend Robert te trouwen. Wanneer een Engels gevechtsvliegtuig neerstort achter het landhuis van Victoria's ouders en Victoria de Engelse piloot Andrew onderdak en hulp biedt, ontstaat een gevaarlijke tijd voor haar... Vijfenzeventig jaar later komt Victoria via een advertentie in aanraking met journaliste Iris en besluit ze alsnog haar stilzwijgen te verbreken en oude oorlogsgeheimen te onthullen.

Eén van de sterke punten van het verhaal is de dubbele tijdslijn en perspectief. Aan de ene kant lezen we mee met de herinneringen van Victoria uit 1944, terwijl we aan de andere kant het verhaal volgen in het heden, 2019, vanuit het perspectief van journaliste Iris en soms vanuit de bejaarde Victoria. Eerst lijken beide perspectieven weinig met elkaar verbonden te zijn, maar gedurende het verhaal ontstaat er toch een soort verwevenheid tussen de twee tijden en perspectieven, wat ik persoonlijk erg mooi en interessant vond. Het geeft het verhaal namelijk nog een soort extra laag. Het verhaal van Victoria zelf is erg aangrijpend, maar de invloed en verwevenheid met het heden geven het verhaal meer diepte. Beide perspectieven vond ik erg fijn om te lezen.

De personages zijn goed opgebouwd door Rachel van Charante. Victoria, zowel jong als oud, is een mooie, goed uitgedachte en sterke vrouw. Ik ben langzaamaan van haar gaan houden, van hoe ze een groei doormaakt en voor zichzelf opkomt ondanks alle leed die haar wordt aangedaan. Maar ook het personage van Iris zit erg goed in elkaar. Ze is er niet om het verhaal tussen heden en verleden aan elkaar te knopen, maar juist een goed opgebouwd personage dat echt bijdraagt aan het verhaal. Ook de andere personages zijn interessant, zoals bijvoorbeeld Victoria's verloofde Robert. Eerst is hij een charismatische jongeman die soms wat arrogante trekjes heeft, maar gedurende het boek komt zijn slechte aard aan het licht. Ik vind de opbouw hierin heel mooi, omdat ik het idee had dat ik als lezer tegelijk met Victoria ontdek hoe hij in elkaar zit.

Verder vond ik de opbouw van het verhaal ook heel goed. Op het begin waren dingen wel wat cliché, maar halverwege het boek vinden er allemaal onverwachte wendingen plaats, waardoor het verhaal totaal niet voorspelbaar is. Beide perspectieven laten je op het puntje van je stoel zitten door de spanning. 'Het Schuilhuis' is een heerlijk boek waar je snel doorheen vliegt. Het bevat veel kleine details die onbelangrijk lijken, maar later toch relevant zijn, wat echt tof is. Op het einde komt alles samen en is het verhaal erg mooi afgesloten.

Er waren weinig dingen die ik aan te merken had op 'Het Schuilhuis'. Wel vroeg ik me ooit af of dingen klopte in de historische context. Of het logisch is dat een 18-jarig meisje uit die tijd feilloos Engels spreekt en of ze bepaalde dingen echt zo verwoordden toen. Maar apart daarvan is het een uitstekende historische roman. Het lezen van verhalen over oorlogstijd geeft me altijd weer inzicht in hoe vreselijk oorlog is en hoe alles kapot wordt gemaakt en oneerlijk is. Het is belangrijk dat zo'n boeken geschreven en gelezen blijven worden om zoiets ergs als de Tweede Wereldoorlog nooit meer te herhalen.

Kortom vind ik 'Het Schuilhuis' een mooie en geslaagde oorlogsroman met goed uitgedachte personages, een interessante verhaallijn met een goede verwevenheid tussen de twee perspectieven en een fantastische spanningsopbouw. Ik zal nog vaak terugdenken aan Victoria en ik kijk ernaar uit om meer van Rachel van Charante te gaan lezen!