Kwetsbare en oprechte jongeren die zichzelf ontwikkelen en elkaar helpen groeien

Victoria Belhaven-Wynford en Charles Sinclair zijn al jarenlang beste vrienden. Ze kunnen altijd bij elkaar terecht met hun zorgen en onzekerheden. Beide zijn ze al jaren op elkaar verliefd, maar durven ze dit niet met de ander te delen uit angst om hun vriendschap te verliezen. Tori date met Valentine, de stoere rugbycaptain die bij haar rijke familie in een goed boekje staat, maar waarvoor ze geen ware liefde voelt. Ondertussen speelt Sinclair de hoofdrol in het jaarlijkse schooltoneelstuk ‘Romeo en Julia’, waarbij hij veel tijd doorbrengt met zijn tegenspeelster Eleanor. Tori en Sinclair drijven steeds meer uit elkaar. Zullen ze toch hun ware gevoelens naar elkaar uiten?

Het voelt een beetje als thuiskomen op Dunbridge Academy. Na ‘Middernachtsfeest’ ken je de locatie al en voel je je als lezer meteen thuis. Ik ben iemand die houdt van boeken op een kostschoolsetting. Het lijkt mij een hele bijzondere ervaring om zo hecht samen te zijn met een groep vrienden en dag en nacht alles met elkaar te delen. ‘Midzomerspel’ beschrijft het dagelijks leven van jongvolwassenen op de kostschool. Er is geen action-packed plot, maar het verhaal draait om de personages en hun ontwikkeling. Het zijn normale jongeren, die allemaal hun eigen dromen, passies, onzekerheden en struggles hebben, waardoor je je als lezer gemakkelijk met hen kunt identificeren.

De personages Tori en Sinclair hadden we al leren kennen in ‘Middernachtsfeest’, maar krijgen in dit boek veel meer diepgang. Sinclair, Charles, is een gevoelige jongen. Tori omschrijft hem als een echte gentleman en daar kan ik me zeker in vinden. Hij is zorgzaam, intelligent, eerlijk, oprecht, hardwerkend en gepassioneerd. Hij weet alleen soms niet zo goed hoe hij zichzelf moet uiten, hoe hij zijn echte zelf aan de wereld kan laten zien in plaats van de vlotte woorden die hij altijd klaar heeft staan. Hij is kwetsbaar. Ik had dit eerst niet verwacht, omdat ik in het eerste boek vooral zijn vlotte woorden zag in plaats van de gevoelige kant. Ik ben langzaam een beetje verliefd op hem geworden.
Tori is een sterke en ambitieuze meid. Ze zet zich in voor feministische waarden op Dunbridge Academy en werkt hard voor dingen die zij de moeite waard vindt. Tori laat zich aan het begin van het verhaal sterk beïnvloeden door Valentine, de jongen waarmee ze date. Het is pijnlijk om te lezen hoe haar hobby’s en passies wegcijfert voor hem.

Verder zien we de andere personages uit ‘Middernachtsfeest’ ook terug in dit verhaal. Persoonlijk voelde ik Emma niet meer zo goed aan in dit boek. Maar Henry herken ik sterk uit het eerste boek en ik vond het erg leuk om over hem te lezen vanuit andermans perspectief. De vriendschap tussen Charles en Henry is voor mij één van de beste dingen uit dit boek. Ik vond het erg mooi en ontroerend hoe ze zo eerlijk en puur waren met elkaar. Hoe ze elkaar vertrouwen en over alles kunnen praten, hun kwetsbaarheid durven te laten zien en elkaar hierin steunen. Hun band is prachtig omschreven en het voelde als iets heel speciaals en kostbaars. Iedereen heeft zo’n goede vriend als Henry nodig.

Op de cover van het boek staat ‘Dunbridge Academy, waar het pad van ware liefde nooit gemakkelijk is’ en dit iets wat zeker geldt voor het verhaal van Tori en Sinclair. Langzaam veranderen ze van Tori en Sinclair in Victoria en Charles en ik vond de manier waarop dat verliep heel fijn om te lezen. Zoals ik al eerder schreef draait dit verhaal echt om de personages en hun ontwikkelingen, de fouten die ze maken waar ze van leren. Niet alles gaat meteen de eerste keer goed, maar ik vond het prachtig om te zien hoe ze daarmee omgingen, zo kwetsbaar en oprecht. Het is een hartverwarmend verhaal.

Verder staat het toneelstuk van Romeo en Julia centraal in het verhaal. Ik vond het erg mooi hoe toneelspelen omschreven werd en hoe Charles hierdoor een weg vond om zichzelf te kunnen en mogen zijn. Ik vond het ook leuk om te lezen hoe er als een groep werd samengewerkt, iets moois werd gecreëerd, en ergens naar toe werd geleefd. Alles viel op zijn plaats.

Naast de hoofdverhaallijn die om het liefdesverhaal van Victoria en Charles draait, kaart Sprinz nog een aantal andere maatschappelijke thema’s aan. Ik vond het alleen jammer dat deze niet heel uitgebreid werden uitgewerkt. Zo komen onderwerpen als middelenmisbruik, verslaving, huiselijk geweld en eetstoornissen aan bod, maar wordt er op deze thema’s niet echt diep in gegaan. Aan het begin van het verhaal werden deze punten benoemd, waardoor ik erg geïnteresseerd was in hoe bepaalde dingen zich zouden ontwikkelen, maar werd er later maar kort weer naar teruggepakt. Hoewel ik begrijp dat er keuzes gemaakt moeten worden en niet alles aandacht kan krijgen vond ik dit jammer. Ik denk dat er meer uitgehaald had kunnen worden om het boek nog diepgaander te maken. Maar desondanks denk ik dat de representatie van deze thema’s erg belangrijk is en dat je als lezer beseft dat veel mensen ‘achter de schermen’ met dit soort dingen te maken krijgen.

Kortom vind ik ‘Midzomerspel’ van Sarah Sprinz een hartverwarmend boek met prachtige, kwetsbare en oprechte personages. Een mooi verhaal over jongeren die zelfzelf ontwikkelen en elkaar hierbij helpen, die voor elkaar klaarstaan en elkaar helpen groeien. Ik kan niet wachten om in het volgende deel nog een keer terug te keren naar Dunbridge Academy!