Loyaliteit en politieke problemen in het magische Sinteldaal

De vloek is eindelijk verbroken, maar Rhen en Harper staan opnieuw voor grote problemen; er is onrust in Sinteldaal. Er gaan geruchten de ronde dat Rhen niet de rechtmatige troonopvolger is. Bovendien is zijn lijfwacht Grey al maanden vermist. Grey is de rechtvaardige erfgenaam, maar hij is niet van plan om Rhens troon op te eisen. Als hij Lia Mara ontmoet, de dochter van de koningin van Sylhvoorde, krijgt hij hoop op vrede in Sinteldaal. Maar daarvoor moet hij zich wel keren tegen de prins die hij al zo lang gediend heeft...

Waar in het eerste deel van de Vervloekt-trilogie de verhaallijn rond 'Belle en het Beest' centraal stond, ligt in 'Een hart zo vurig' meer de nadruk op de politieke problemen in Sinteldaal en de strijd met Sylhvoorde. Rhens volk is ontevreden door de jarenlange afwezigheid van de koninklijke familie en de armoede die daarop volgde. Daarnaast wil Karis Lunar, de koningin van het naastgelegen Sylhvoorde, een inval doen in Sinteldaal als Rhen niet akkoord gaat met het sluiten van een verbond. De geruchten van een erfgenaam die magische krachten bezit maakt de situatie er voor hem niet beter op. Kortom zijn er dus genoeg politieke zorgen en moeilijke keuzes die gemaakt moeten worden waar je als lezer in meegezogen wordt. Het verhaal blijft gelukkig wel zijn magische tint houden, wat ik leuk vond, want dit was namelijk iets wat mij in het eerste boek erg aansprak. Je leert de wereld van Rhen en Grey steeds beter kennen en het blijft zijn magische charme houden.

De opbouw is erg goed gedaan door Kemmerer. Voor mij is het een slow burn, waarbij het verhaal even op gang moet komen, waarna het leest als een trein. Richting het einde zit de spanning er goed in, waardoor ik als lezer niet kon wachten om te weten hoe het af zou lopen. Ik had gedurende het boek ook geen idee waar het heen zou gaan en werd vaak verrast door onverwachte wendingen, wat ik erg leuk vond.

Er zijn in dit deel wel grote veranderingen ten opzichte van 'Een vloek zo eenzaam'. In het eerste deel voelde ik me erg verbonden met Rhen en Harper en hun verhaal. Ik kon me heel goed inleven in beide personages en vond hun ontwikkeling erg mooi. Doordat we in dit boek hun perspectieven niet meer lezen vond ik het lastiger om me in hen in te leven. Over met name Rhen werd veel gesproken zonder dat hij zelf aanwezig was. Ook maakte hij wat keuzes die ik wel wilde begrijpen, maar niet helemaal kon vatten. Het gaf me veel gemengde en tegenstrijdige gevoelens, waardoor Rhen voor mij ongrijpbaar werd. Dat vond ik jammer, omdat ik hem in het eerste boek zo goed voelde. Ook de relatie tussen Rhen en Grey wordt flink op de proef gesteld en dit was iets wat ik best pijnlijk vond om te lezen, omdat ik hun band in het eerste boek zo speciaal vond. Tijdens het lezen had ik 'besloten' om dit tweede deel wat meer los te zien van het eerste deel, zodat de mooie herinneringen uit 'Een vloek zo eenzaam' niet aangetast worden door de wendingen uit dit boek. Dit zorgde ervoor dat ik meer kon genieten van dit boek als een op zichzelf staand verhaal en dat ik openstond om me mee te laten voeren in Greys en Lia Mara's verhaal.

Ik heb dan ook erg genoten van de personages. In boek één was Grey de mysterieuze en stoïcijnse lijfwacht die me altijd intrigeerde, maar waarbij ik niet tot de bodem van zijn zijn kon komen. Aan het begin van 'Een hart zo vurig' had ik wat moeite om zijn perspectief te rijmen met het beeld dat ik van hem had, waardoor wat van zijn acties een beetje out of character voelde, maar gedurende het verhaal begon ik hem steeds beter te begrijpen en sloot ik hem ook in mijn hart. Lia Mara omschrijft hem als 'zwijgzaam, sterk en zelfverzekerd', wat ik een fantastische omschrijving vind. Grey voert een innerlijke strijd waarin hij loyaal wil blijven aan Rhen, maar ook wil doen wat het beste is voor Sinteldaal. Als lezer volg je zijn ontwikkeling stapje voor stapje, wat ik erg mooi vond om te lezen. Dit is iets wat ik sowieso erg sterk vind aan Kemmerer; in al haar boeken vertonen alle personages prachtige persoonlijke ontwikkelingen waarin je echt het verschil ziet tussen het begin en het einde van het verhaal.
Naast Grey waren er veel goede nieuwe personages. Hij deelt het perspectief met prinses Lia Mara van Sylhvoorde. Zij is een lief, oprecht en intelligent meisje dat er alles voor over heeft om vrede voor haar volk te sluiten. Ze brengt een bepaalde lichtheid en sprankeling in het verhaal. Daarnaast ontwikkelt zij een prachtige band met Grey, waar ik met veel plezier over gelezen heb. Verder vond ik het ook erg leuk om over het reisgezelschap van Grey en Lia Mara te lezen. Langzaam voel je hoe de banden onderling tussen verschillende personages ontwikkelen en hoe er een soort team-gevoel ontstaat. Dit is iets wat me altijd erg aanspreekt in verhalen.

De spanning blijft richting het einde hoog en wederom worden we als lezer achtergelaten met een soort cliffhanger. Ik ben erg benieuwd hoe het verhaal zal eindigen en heb nog hoop dat het tussen bepaalde personages nog goed gaat komen, dus ik kan dan ook niet wachten om het laatste deel van de serie te lezen.