Mooi, emotioneel, pijnlijk en een beetje heftig

Dagen van Gras gaat over de achttienjarige Ben van Deventer die op jonge leeftijd in een psychose is geraakt. Ben vertelt in het verhaal over zijn jeugd, zijn familie en de dingen die hem bezig houden, zoals muziek.

Dit boek moest ik lezen voor een literatuurtoets op school en natuurlijk zijn de meeste pubers op de middelbare school niet zo enthousiast over echte literatuur. Ik wilde het boek een kans geven en het niet meteen afkraken als de typische puber. Ik moet eerlijk zeggen dat het boek me erg verraste. Het verhaal start met een proloog waarin Ben begint met het begin van zijn leven. Vervolgens benoemd hij dingen later uit zijn leven, maar dan besluit hij om echt bij het begin te beginnen en zijn levensverhaal te gaan vertellen. Vanaf dat moment start het verhaal echt.

Ben begint te vertellen over zijn jeugd op landgoed Weldra waar hij woont. Huff beschrijft alle gebeurtenissen uit Bens jeugd heel gedetailleerd en zo goed doordacht dat je bijna zou kunnen denken het een biografie is. Het gaf me een fijn gevoel toen ik het eerste deel uit het boek las, want het deed me denken aan mijn jeugd (ookal ben ik nu nog niet zo oud). De momenten dat Ben praat met zijn grootvader of dat gewoon als een kind speelt vond ik heel bijzonder en heel realistisch. Doordat ik erg meeleefde met het verhaal raakte sommige dingen mij erg (ik zal niet te veel voorbeelden noemen, om spoilers te voorkomen). Ik vond het heel pijnlijk om te zien hoe sommige dingen in zijn leven veranderde en hoe Ben ermee omging. Naar mate ik verder kwam in het boek vond ik het heftiger worden, bijvoorbeeld door de dingen die Ben meemaakt als hij opgenomen wordt in een jeugdkliniek.

Philip Huff beschrijft Bens emoties en gevoelens zo goed, dat de dingen die Ben doet, waarvan hij zelf ook weet dat het verkeerd is, zo logisch lijken. De schrijfstijl is erg fijn, waardoor het boek makkelijk weg leest. Het is ook niet zo'n lang boek, in mijn editie had hij 168 pagina's. De manier waarop Huff dingen beschrijft zijn heel mooi, zoals Bens liefde voor muziek en vooral voor the Beatles. De zinnen waarmee Huff beschrijft hoe geweldig muziek is zijn net kunst.
Na het einde van het boek te weten besef je je pas hóé goed dit in elkaar zit. Over elke dialoog en elke alinea is heel zorgvuldig nagedacht en dat vind ik heel mooi om te zien.
Er waren ook wel een aantal dingen die ik iets minder vond, zoals dat ik geen idee had waar het verhaal heen ging. Bens jeugd interesseerde me wel, alleen er zat geen plottwist of echte spanning in die ik gewend ben in de Young Adult boeken die ik graag lees.

Kortom vind ik het boek een aanrader voor mensen die van goede literatuur houden en bereid zijn te voelen wat iemand met psychose in zijn leven meemaakt.