De titel van het boek is zeer goed gekozen.

Met een cover die qua afbeelding doet denken aan een strop die lijkt te vervliegen weet Hazendonk de aandacht wel te trekken. Het verhaal lijkt rustig te starten met de kennismaking tussen Anouk en Sven, de hoofdpersonages van het verhaal, maar dat gevoel is vrij snel voorbij. De rustige Anouk lijkt zich wat te laten overrompelen en komt over als een wat onzekere, naieve vrouw. Sven is in eerste instantie een echte heer en zeker aan de buitenkant weet hij deze rol blijvend goed te spelen. Zijn innerlijk blijkt echter toch iets minder mooi. Hazendonk weet met kleine puzzelstukjes steeds iets meer duidelijk te maken over hoe Sven is en hoe hij zo geworden is. Dit maakt dat je als lezer weet dat er iets te gebeuren staat, maar wat?
Het plot is opgedeeld in 2 delen, waarbij de spanning vooral in het eerste deel een langere tijd wat hoger aanwezig blijft nadat het eerst een tijdje onderhuidse heeft geprikkeld. Zeker de laatste 10 pagina’s van het eerste deel is de spanning hoog en schuwt Hazendonk de gruwelijkheden niet. De Slaughter lezer zal hier zeker van genieten.
In deel 2 verspringt ze uiteindelijk qua tijd naar 9 jaar later waar het leven voor de hoofdpersonages verder gaat. In dat tweede deel zitten wat meer ongeloofwaardigheden die de plot, helaas, geen goed doen. Sommige dingen verlopen te makkelijk en de naieve Anouk doet haar naam te veel eer aan, wat tot een afname van de spanning leidt.
Maar dan, de laatste 20 pagina’s….. Hazendonk weet de lezer probleemloos aan de pagina’s gekluisterd te houden en nog wat onverwachte wendingen uit de hoge hoed te halen waardoor Ongenadig met een klapper wordt afgesloten.