Een debuut dat doet verlangen naar meer

De cover van Persona trekt de aandacht door zowel het kleurgebruik als het kogelgat in het glas midden op de pagina. Dat hierdoor de vrouw meerdere malen afgebeeld is past goed bij de titel, zoals duidelijk wordt wanneer de uitleg hiervan volgt. Hoofdpersonage Elvira Selas staat haar mannetje in een één op één gevecht maar het leiden van een team is voor haar nog wel een uitdaging. Gewend om alleen te werken, door te gaan tot ze heeft bereikt wat ze wil en nergens voor terug te deinzen lijkt ook het samen werken met haar team haar niet zo makkelijk af te gaan. Selas is het best uitgewerkte personage en doordat auteur Soraya Vink zowel haar privéleven als haar infiltrantperiode als haar rechercheurswerk belicht krijg je een goed 3-dimensionaal beeld van deze dame. De overige personages blijven wat vlak en van de meeste weet je als lezer aan het eind nog steeds weinig. Aan het plot van Persona heeft dat echter geen afbreuk gedaan. Met een spetterende proloog word je als lezer direct erbij getrokken, welke reacties worden met deze actie in gang gezet? Doordat Elvira Selas al in de eerste hoofdstukken zowel stappen in de onder als bovenwereld zet brengt dit gelijk een zekere spanning in het verhaal. Doordat zij ook met regelmaat in haar herinnering teruggaat naar haar periode als infiltrant krijg je steeds meer zicht op hoe deze wereld eruit ziet. Psycholoog Simon, waar Elvira verplicht mee in gesprek moet, heeft slechts een kleine rol in het verhaal en lijkt in het laatste stuk ook wat weg te vallen. Dit is wel jammer, want juist in deze gesprekken kom je nog meer over Elvira te weten. Met de hoofdstukken vanuit het perspectief van de moordenaar laat Soraya Vink zien dat ze in het hoofd van zo’n persoon kan kruipen en een geloofwaardig stuk kan neerzetten over hoe iemand handelt. Op de momenten dat de onder- en bovenwereld elkaar kruisen neemt de spanning toe en ook de ingezette cliffhangers zorgen dat je wil blijven lezen om te ontdekken hoe het verhaal zal aflopen. Waar Persona start met een hoofdpersoon die het liefst in zwart wit naar dingen kijkt, zie je haar evolueren naar een vrouw die ook de nuances ziet en haar weg zoekt tussen goed en kwaad. De open eindjes die achterblijven als je Persona dichtslaat geven in ieder geval mogelijkheden voor een vervolg, iets wat met een sterk debuut als dit een fijn vooruitzicht is.